Mark Pol

Glimlach

Lees graag komische strips. Lachen is heerlijk. In mijn atelier liggen veel soorten strips. Als ik vastloop in mijn werk als kunstenaar blader ik door mijn strips en lach. Werkt goed tegen stress.

Soms kijk ik door mijn raam van mijn atelier en lach om de mensen die langslopen. Iemand zei ooit: Lach die de Mens beziet. Lachen is gezond! Ik leun achterover en luister naar Minnie Riperton’ s lied “Lovin’You”. Lach verstrooit en ben altijd geraakt daardoor. Prachtige stem. Lach om de schoonheid der dingen. Lach om mijzelf. Om mijn ambitie en gedrevenheid.

Dat alles voorbijgaat en dingen die nooit meer terugkomen. Denkend dat je alle tijd van de wereld hebt. Lach. Sta op loop mijn tuintje in. De zon lacht mij tegemoet. Neem mijn schetsboek op mijn schoot. Lach en zwaai naar mijn buurvrouw.

Lach spiegelt lach. De zon verwarmt mijn geest. De lach relativeert, simplificeert de dingen van het leven en dingen zoals die komen. Alles is weer groen. Probeer mijn idee in een schets om te zetten. Mijn potlood zweeft over het papier en lacht mij uit.

Een kauw vliegt mijn tuintje in en drinkt uit het vogelbadje. Zijn/haar slimme blik blijft even op mij gevestigd. Weg is hij/zij. Hoe kwetsbaar is het leven.

Vliegtuigen komen over in de regelmaat van de klok. Schiphol is vlakbij. Ik lach weer. Een oprechte lach geeft even een moment van het kind in ons. Even valt de druk weg van de ons achtervolgende realiteit. Schets begint vorm te krijgen.

Kijk weer om mij heen. Even wat drinken terwijl de schaduwen van de bomen mijn tuintje strelen. Aan de overkant komen spelende kinderen voorbij, ik lach. Tussen de opdrachten door kan ik vrij werk maken. Kijk naar hoe insecten hun weg zoeken.

Lach om de razendsnel vliegende kleine vogels. Als de mens plots zou verdwijnen, dan zou in ongeveer driehonderd jaar tijd mijn tuintje veranderd zijn in een ondoordringbare wildernis. Rare gedachten. Glimlach. Zon is vertrokken.

Loop doelloos met schetsboek in mijn hand door mijn appartementje. Sluit mijn atelierraam. Wandeling door de buurt. Door de warmte van de dag trekt het leven naar buiten. Hier en daar wordt al gekookt. Rust in de buurt keert terug.

Bel met mijn opdrachtgever, nee nog geen besluit. Ben benieuwd.

Wordt uitgenodigd door mijn kunstvrienden om wat te gaan drinken. Zucht, ok ik kom. Even een snelle snack. Parkeer de auto. Loop het café in en verdrink langzaam in het geroezemoes en gelach. Het is goed zo!

Lees meer >> | 74 keer bekeken

Tingelende piano

Een piano tingelt in een appartement vlak boven mijn hoofd. Wandel vanuit mijn atelier langs de aanliggende appartementen. Mijn gedachten zijn bij mijn nieuwe werk. Loop in de zon. De eerste warme dag van deze lente.

De piano creëert een melancholische sfeer, die mij opeens overvalt. Terwijl de wereld zich onderdompelt in allerlei vormen van dystopie. Sta stil onder dat appartement en laat de muziek noten langs mijn gevoel glijden. Verdriet, verlangen en neerslachtigheid strijden om voorrang in mijn hoofd.

De piano tingelt voort. De muziek noten dansen uitdagend rond in mijn hoofd. Mensen die passeren kijken mij verbaasd aan. Probeer te glimlachen, maar het blijft een verdwaasde grijns, die aan mijn gezicht blijft plakken.

Moet ineens denken aan Bill Withers lied “Lovely Day”. Terwijl het toch een mooie dag is waarin ik rondloop. Ruk mij los van mijn gedachten, terwijl de piano voort tingelt. Loop door. De muziek noten achtervolgen mij.

Bij de rand van het nabijgelegen park gekomen, ga ik op een bankje in de zon zitten. Mijn nieuwe werk komt weer in mijn hoofd. Thema en vorm zijn redelijk duidelijk aanwezig. Alleen de kleuren nog.

Genietend op het bankje bij het park, staar ik naar de fantastisch blauwe hemel. Af en toe drijft er traag een wolkje voorbij. De Lente begint aan haar laatste periode. Zij lacht naar mij. Hoe heerlijk als de Lente naar jou lacht. Zij prikkelt mijn gedachten en mijn gevoel. Tja, ook dat gaat voorbij in een eindeloos ritme. Zolang deze planeet om deze ster, onze zon, blijft ronddraaien.

Sta op, door de warme lentezon is mijn stramheid wat minder dan anders. Loop terug naar mijn atelier. Het tingelen van de piano is gestopt. Mijn kleine tuintje ziet er redelijk uit nu de Lente haar magie daarover heeft uitgestort.

Doe het raam van mijn atelier open en kijk naar buiten. Hoe mooi te zien dat wij als mens soms toch nog een stukje paradijs kunnen terugvinden.

Met een zucht ga ik voor mijn doek zitten en kijk naar de schets, ja, nu de kleuren nog.

De laatste glimp van de zon vertrekt uit mijn atelier. Ik sluit het raam. Eind deze week toch nog even met de opdrachtgever overleggen over de kleuren. Trek mij terug op de bank, even wat gegeten.

Laat de buitengeluiden tot mij doordringen. Hoor toch nog steeds de piano in mijn hoofd tussen de buitengeluiden door.

Mijn hoofd begint weg te zakken. Wil niet op de bank in slaap vallen. Even de tv aan, weer uit. Pak een boek. Paar hoofdstukken verder. Het is laat.

Voordat ik de gordijnen sluit, kijk ik over een stille donkere wereld.

Val in slaap, ergens klinkt nog de tingelende piano. De muziek noten sluiten mijn ogen.

Lees meer >> | 66 keer bekeken

Regen

Het regent. De Lente staat te wachten, zij wil niet nat worden. Mijn atelier is somber. De melodie van de druppels tegen mijn raam versterkt die somberheid. Het lege canvas praat met mijn melancholische stemming. Ik kijk naar de druppels op het raam van mijn atelier en de random gevormde patronen.

Mensen vluchten onder of zonder paraplu mijn raam voorbij. In mijn gedachten zie ik daardoor het werk van Gustave Caillebotte “Rue de Paris, temps de pluie” uit 1877.

Een windvlaag veegt de regen stroom van het raam. Ik zit stil voor mijn ezel en luister naar het getik van de regen.

De regenwolken trekken over het land. De wisseling van het buitenlicht wisselt met mijn stemming.

De opdrachtgever heeft mij voor een dilemma geplaatst. De zoveelste schets staat op papier. Nog steeds geen schets om te kunnen overleggen.

De wind en de regen laten van zich horen. De natuur maakt geen schetsen. De natuur is een systeem van eindeloos opeenvolgende evoluties. Van uiterst complexe interacties tussen van elkaar afhankelijke ecosystemen. Regen is een onmiskenbaar deel daarvan.

Leg mijn schetsboek opzij. Hm, toch nog even een hagelbui tussen de regen door. Loop naar het raam. Zie hagelkorrels hangen in een spinnenweb vlak voor mijn raam. Pak mijn mobiel, zet het raam even open en maak met macro een paar foto’s van de in het web hangende hagelkorrels. Raam dicht.

Nieuwe schets, ja! ,nu heb ik het. Afspraak opdrachtgever.

Maag vraagt om eten. Loop naar de keuken. Maak scrambled eggs.

De Lente staat nog steeds te wachten terwijl de regen langzaam wegtrekt.

Zonnestralen glippen tussen de wolken door. Silverlining. Natuur schildert met licht.

De Lente zit verontwaardigt in een hoekje te mokken. Zij wilde in dat licht haar kleuren laten zien en koketteren met haar schoonheid.

In de verte tekenen zich donkere stroken af vanuit de wolken. Daar maakt de regen nog alles nat.

De straten in mijn buurt glimmen nog na in het zonlicht. In de spiegeling van de natte straten krijgt de wereld er een dimensie bij. Zoals in het schilderij van Jean Béraud “Boulevard Poissonnière in de regen” uit 1885. Auto’s, mensen en dieren spelen een schimmig spel met de werkelijkheid van alle dag.

Trek mijn blik weg van het raam en stop mijn mobiel in mijn zak.

Mijn afspraak! Pak de autosleutels. Stap over de plassen naar mijn auto.

Laat de Lente in verwondering achter. 

Lees meer >> | 69 keer bekeken

Schaduw

Zit in mijn atelier kijkend naar het spel van schaduwen. De zon speelt met de contrasten uitgelegd over de vloer en muren. Volg het langzaam glijden van de schaduwen.

Herinner plots mijn leraar aan de academie: waar licht is kun je fotograferen!

Met het verglijden van de schaduwen zie ik ook mijn leven verglijden, terwijl ik staar naar het witte canvas. Zuchtend sta ik op. Dorst. Glas water. Het wonder van de huidige infrastructuur: water uit de kraan.

Als in De Summer of ’42, van Michel Legrand, waardoor ik meegesleept word in de flow van die muziek, zo word ik ook meegesleept in de schaduwen van het leven. Een schaduw trekt over het canvas. Volg het. Verbazing. Ik heb ooit wat hyacinten in mijn atelier bij het raam gezet. Zij kijken verbaast naar het licht en weten dat de lente er aan komt.

Licht en schaduw een eindeloos ritme. Zoals leven en dood.  Zolang deze planeet zal blijven bestaan en de zon niet is gedoofd. Kijk naar de hyacinten.

Deurbel! Ah, mijn bestelde doeken. Teken voor ontvangst, bedank. Schaduwen vertellen mij de tijd, terwijl zij verglijden in de eeuwigheid. In gedachten sluit ik de deur. Pak mijn nieuwe doeken uit en ruim op. Het is vrijdag. Vanavond een feest. Haat feesten. Bekende galeriehouders komen daar bij elkaar. Moet daar wel leuren met mijn werk.

Doe de deur van mijn opslag open en berg mijn nieuwe doeken daarin op. In de keuken trek ik de koelkast open. Ga wat koken. De straatlantaarns nemen de schaduwen over. De doodsheid daarvan verbaasd mij altijd weer. En vervult mij altijd met weemoed naar de dag van morgen.

Boven de afwas neem ik donkere figuren waar, die langs mijn raam voorbij slenteren. Hun schaduwen tekenen zich af op het plaveisel.

Check of ik mijn nieuwste werken op mijn mobiel heb gezet. Ik moet de schaduwen van de tijd voorblijven. Het is stil in Amsterdam. Stap met tegenzin in mijn auto.

Het is er druk. Veel drank en geslijm. Vals gelach. Geen trek in hapjes. Lukt om een afspraak te maken met een galeriehouder in het centrum van Amsterdam. Slimme vrouw! Langzaam schuifel ik naar de uitgang.

Levensschaduw strekt haar handen naar mij uit. Thuis. Gooi de autosleutels op het tafeltje. Val doodmoe in mijn stoel. Drink langzaam wat water en check mijn agenda. Zap door een aantal kanalen. Niets boeit mij.

Het heden werpt haar schaduw vooruit naar de toekomst. In de toekomst zie je nog de schaduwen van het verleden.

Mijn gedachten zakken weg samen met mijn hoofd in de kussens van mijn stoel.

Mijn levensschaduw zal mij koesteren in mijn slaap  

Lees meer >> | 75 keer bekeken

Gordijnen

Gapend schuif ik de gordijnen van mijn slaapkamer open. Voor mijn slaperige ogen ontrolt een wereld badend in het zonlicht. Gordijnen zijn een soort scheidslijn tussen twee tegengestelde werelden. Mijn slaapkamergordijn scheidt de slaapwereld van de harde realistische buitenwereld.

Ik sta nog wat suf in de keuken. Kauwend op mijn ontbijt gaan mijn gedachten terug naar de gordijnen. In het heden is er een onzichtbaar gordijn tussen het verschrikkelijk oorlogsgeweld in Oekraïne en het nog vredige deel van Europa.

Vroeger was er een IJzeren gordijn tussen de wereld in het Oosten en de wereld in het Westen. Ook bestond, misschien nog, een Bamboegordijn tussen een deel van Azië en China. Nu hangt er een informatiegordijn tussen de virtuele en reële wereld. Altijd weer die scheidslijn of gordijn tussen twee tegengestelde werelden. Werelden die zich separaat ontwikkelden en alles deden om elkaar ervan te overtuigen dat hun wereld het beste was.

Ik schuif mijn virtuele gordijnen open en dicht als een soort dag en nacht ritme. Als ik niet de werkelijke wereld wil zien en mij terugtrek in mijn eigen wereld. Een wereld van creatief bezig zijn. Mijn gedachten te kunnen ordenen. Nieuwe tekeningen te maken. Trachten deze gekke wereld te kunnen begrijpen. Mijn virtuele gordijnen zijn wat dat betreft heel functioneel en ook een soort bescherming.

Ik sta op. Laat de boel de boel. Het gordijn in mijn hoofd schuif ik open voor de werkelijkheid van alle dag. Ah, ja, boodschappen. Moet toch mijn werk, in opdracht gemaakt, gaan afleveren bij de koper. Trek de deur achter mij dicht. Stop voor de supermarkt. Boodschappen lijst. Race tussen stellingen en reclame geschreeuw door. Laad mijn boodschappen in de auto. Boodschappen opgeruimd. Zet mijn werk voorzichtig in de auto en rij naar de koper. Koper tevreden, zelfs enthousiast. Geld.

Geld is eigenlijk ook een gordijn. Een gordijn tussen menswaardig kunnen leven, of uitgestoten worden en op straat te moeten zwerven. Daar als een soort minderwaardig wezen te worden bekeken en behandeld.

Zuchtend ruim ik de ontbijt rommel en de rest van het huis op. Trek mijn bed recht en doe het raam open.

Ik sluit mijn virtuele gordijnen om mij terug te trekken in mijn eigen wereld. Ik staar naar een leeg doek. Het licht van mijn atelierraam kruipt schichtig naar binnen. Ik pak een willekeurig schetsboek uit de stapel. Gedachteloos blader ik het door. Ga achterover zitten en staar naar de wolken die traag langs het raam voorbijschuiven.

De incompleetheid der dingen bestormen mijn hoofd. Wij hebben als mens toch steeds gordijnen nodig om de dingen te scheiden zonder dat wij ons daarvan bewust zijn. Gordijnen tussen het heden en verleden.

In de Griekse oudheid was er ooit een wedijver tussen de schilder Zeuxis en zijn vakgenoot Parrhasius uit Ephesus: deze probeerde zijn rivaal Zeuxis, die een tros druiven zo natuurgetrouw schilderde dat er vogels op afkwamen, te overtroeven door een zo realistische afbeelding van een gordijn weer te geven, zodanig dat Zeuxis het wilde openschuiven.

Ik richt mij op en schuif mijn virtuele gordijn weer open en begin mijn tekening op het doek uit werken. De geluiden van de buitenwereld verdwijnen naar de achtergrond. Ik ben veilig in mijn eigen wereld beland.

Lees meer >> | 83 keer bekeken

Feest

Feest. Het vieren van iets. Uit je dak gaan over iets. Eten, drinken lachen, ruzie. Ik haat feesten. Waarom? De volgende dag ben je al vergeten waar het feest voor was en over wie of voor wat het feest werd gehouden.

Als kunstenaar word je voor nogal wat feesten gevraagd. Meestal weiger ik. Echter, soms ontkom je er niet aan en moet je jezelf ertoe zetten om dan maar aan de uitnodiging gehoor te geven.

Een vriend van mij, die ik nog ken van de academie, viert zijn verjaardag en ik ben uitgenodigd. Ik heb absoluut geen zin om te gaan. Ik ken hem al heel lang samen met zijn vrouw. Verjaardagen, vreselijk! Verzinnen van een cadeau. Ik koop altijd het verkeerde cadeau. Ruilen. Geld terug of een tegoedbon.

Ik sleep mij naar het verjaardagsfeest.

Kan mijn auto weer nergens parkeren. Ik bel aan en forceer een glimlach met het cadeau onder mijn arm. Het begint net te regenen, ook dat nog!

Klassiek verjaardag gedruis stroomt mij tegemoet. Wordt begroet door vriend en vijand. Cadeau afgestaan. Gelukkig, deze keer goed gegokt. Gebak, drank en wild verlangen om direct weer de deur uit te rennen, wordt afgeremd door mijn sociale beleefdheid.

Smoes. Iedereen vindt het jammer. Ik trek met een zucht de deur achter mij dicht. De regen druilt mijn gemoed. Eindelijk mijn auto teruggevonden. Het is al laat. Nog wat gaan drinken in t’ Hoekje? Amsterdam begint pas te leven na elf uur ’s-avonds. Lijkt wel of iedereen de laatste parkeerplekken bezet heeft. Het Hoekje is afgeladen. Eindelijk bij de bar een groot glas bier naar binnen gewerkt.

Het is zo druk, dat als ik mijn benen had opgetild ik nog gewoon kon blijven staan! Mijn werk komt weer in mijn gedachten. Dikke tongen en gelal worden door mijn gedachten naar de achtergrond gedrukt. Een aantal details moeten nog worden uitgewerkt. De realiteit van de bar. Leg geld neer en dring door de brulapen naar de uitgang.

Het is stil in Amsterdam. Doof de lichten van mijn auto en blijf nog even zitten. De regen op de autoruit doet de straatlantaarns schitteren.

Doodmoe. Alles is donker. Doe de lichten aan van mijn atelier. Het druipspoor vertelt waar ik heb gelopen.

Zit voor mijn schilderij. Ach ja, de details. De natte jas hindert mij. Ik spoel de kwasten uit.

In bed staar ik naar het plafond. De regen schuifelt langs mijn raam. Had ik nou mijn auto op slot gedaan? Bibberend trek ik mijn nog natte jas aan. Hmm, ja hij is op slot. Terug in bed. Ik word na een tijdje weer warm.

Het plafond verdwijnt. Ik word opgenomen in de armen van Morpheus en zak weg in helden dromen.

Lees meer >> | 81 keer bekeken

Dagdromen

’s-Morgens vroeg als de zon tussen de gordijnen kiert, worden mijn gedachten wakker en de ochtendkilte vertelt mij dat de zon het zwaar zal krijgen. Mijn ogen dwalen door de stille kamer. De geluiden van buiten trachten mijn wereld vorm te geven. Ik trek de gordijnen open. Een vogel zit wat dromerig op een tak in mijn kleine tuintje. Mijn ontbijt resten veeg ik van het bord en zet het in de gootsteen, later zal ik het wel afwassen.

Ik sta stil in de kamer ik tracht mijn dromen te herinneren. Het lukt mij niet. De dromen kwamen en gingen. Terwijl de schaduwen van de waterige zon door de kamer trekken. Stel ik zou over wereld gaan trekken… Reizen door gevaarlijke gebieden, mensen ontmoeten en mogelijk gesprekken voeren over de wereld van morgen. Reizen over oneindige oceanen, door gloeiendhete woestijnen en verbaasd zijn hoe de mens daar probeert te overleven.

De klok in de kamer verraadt mij, ik sta daar al veel te lang. Ik ga verder met mijn dagelijkse routine. Mijn atelier is nog donker. De deur piept nog steeds, zal ik het scharnier gaan smeren, morgen? Mijn nieuwe doek staat al op de ezel. Ik bereid het doek voor om de achtergrond te gaan schilderen. Bladerend door mijn tekeningen zoek ik naar een tekening, die ik geschikt vind om te gaan schilderen.

Mijn gedachten gaan weer op de loop. Ik staar naar de geselecteerde tekening. De tekening is alweer enige jaren geleden gemaakt. Ja, ik weet het weer: dat was in Nice, Frankrijk.

Terugdenkend aan het oude deel van Nice, waar ik rondzwierf, door de smalle straatjes en de eindeloos lijkende geveltjes van winkeltjes. Dringend door dikke rijen toeristen, zoekend naar een stil café om te kunnen dromen boven een goed kop koffie. Frankrijk blijft altijd aan mij trekken. De sfeer, de taal en de mensen. Wonderlijk mooie landschappen. Verre horizonten. Stille dorpen. Verrukkelijke wijnen.

Dagdromen, wat is dat toch geweldig. Zouden andere wezens, behalve de mens, ook kunnen dagdromen? Misschien wel. Wij zullen het misschien nooit te weten komen. Tenzij wij ooit hun taal kunnen verstaan en begrijpen.

De tekening krijgt vorm op het doek. Ik controleer nogmaals de details. Het klopt. Nu kan ik de vormen gaan inkleuren. De tijd kruipt mij langzaam voorbij. Langzaam rek ik mij uit. De stramheid van mijn ledematen verraden mijn leeftijd.

De dag nadert haar einde. De zon dooft langzaam en de straatverlichting neemt de dag over.

Ik sluit de deur van mijn atelier. Mijn maag rammelt.

Mijn dagdromen lossen op in de donkerte van de avond.

Mark Pol, januari 2023.

Lees meer >> | 81 keer bekeken

Bespiegelingen

Zittend op een bankje aan de kant van een gracht in hartje Amsterdam, kijk ik naar de schoonheid en triestheid van de herfst.

Droge rollende herfstbladeren maken een knisperend en schuifelend geluid als zij worden voortgedreven door de fluisterende wind over het plaveisel van de stad.

In de stilgevallen stad en de stilgevallen wereld klinkt het geschuifel en geknisper als een dreiging voor de dingen die mogelijk zullen gaan gebeuren. Ik ben de eenzame getuige van dat fenomeen, zittend op een bankje aan de kant van een gracht.

De dreigende donkere wolken accentueren de sfeer die hangt boven dat deel van Amsterdam. Ik kijk onderzoekend naar die wolken en heb het gevoel dat het misschien snel zal kunnen gaan regenen.

In mijn bespiegelingen zie ik de herfst als een periode waarin de natuur zich terugtrekt. Ondanks de kleurenpracht, die de herfst met zich meebrengt, is mijn gevoel erg onrustig. Ook zie ik daarin de onvoorspelbare dingen, die deze tijd ons zal brengen. De onrust die over deze wereld waart. Oorlog, politieke turbulenties, economie, nieuwe epidemie, klimaat en een dreigende nucleaire winter en nog veel meer.

Terwijl de stille wereld luistert naar de gewelddadige oorlogen die zich nu voltrekken, schuifelen de droge bladeren verder over het plaveisel van de stille stad. Mijn bespiegelende gedachten schuifelen mee met de bladeren richting het stille water van de gracht waar ik zit.

De stille wind rimpelt voorzichtig de oppervlakte van het donkere grachtwater. De brug die de gracht overbrugt spiegelt in het rimpelende oppervlak. Blad voor blad wordt langzaam op het water neer gevleid. De bladeren worden langzaam door de trage stroming van het grachtenwater meegetrokken.

Ik volg de bladeren tot die zijn verdwenen onder de brug. Wat zal er van die bladeren worden? De spiegeling van het donkere water verbergt de donkere diepten waarin de bladeren uiteindelijk zullen wegzakken. In gedachten zak ik met een blad mee naar de donkeren diepten.

De donkere diepten waarin de mens uiteindelijk zal verdwijnen als de gewelddadige oorlogen zich zullen uitbreiden over meerdere fronten. Bladeren verbeelden voor mij het lot dat ons leven bepaald. De willekeur van het verloop van de geschiedenis. De grachtkant is het tippingpoint van de ons overkomende gebeurtenissen.

Als de mens uiteindelijk als een blad drijft op de oppervlakte van het donkere water is er geen weg terug. Voordat wij door de wind van de gebeurtenissen worden meegesleept, zullen wij onze toekomst goed moeten overdenken. De rimpeling van de oppervlakte van het donkere water verstoort ons rationele denken. Voordat wij over de rand van de grachtkant worden geduwd moeten wij ons goed realiseren waarmee wij bezig zijn.

Zittend op dat bankje aan de kant van de gracht kijk ik voorbij de brug naar de verkeersstroom die over een verder liggende brug voorbijraast. De stilte van deze plek werpt mij in gedachten terug op de eenzaamheid van de mens. De mens is eenzaam in haar lot. Niemand zal ons komen redden van de ellende die wij zelf hebben veroorzaakt.

De bladeren die van de bomen afvallen mede met behulp van de fluisterende wind, rollen over het plaveisel in een bijna oneindige stroom. Een stroom die mij leidt naar de innerlijke stilte van mijn bespiegelende gedachten.

Terwijl ik kijk naar de vallende bladeren, begint het zachtjes te regenen. De druppels veroorzaken een herhalend patroon van kringen op de oppervlakte van het donkere water van de gracht.

Ik sta op en doe de kraag van mijn jas omhoog en werp een kritische blik richting het donkere wolkendek. Ik steek langzaam de straat over, weg van de gracht. De mensen om mij heen haasten zich net als ik, vluchtend door de koude regen, richting huis.

Lees meer >> | 85 keer bekeken

DE MOMPELENDE ZEE

De zon duikt net achter de huizen van de stad, die grenst aan de baai. De baai waarover ik staar, was vroeger een van de havens uit de tijd dat de Venetianen nog heersten over de gebieden rond de Middellandse zee. Het rust gevende geklotst van de mompelende zee tegen de randen van de baai geeft een bepaalde rust aan de rand van de rumoerige stad. Wandelaars die langs de baai schuifelen, zijn in deze tijd van de dag op zoek naar een goed restaurant.

Terwijl de zon afscheid neemt van deze kant van de aarde en de duisternis de zwak verlichte baai omarmt, verandert de sfeer van de stad. De in zichzelf mompelende zee gaat ondanks die veranderde sfeer, gewoon door met het vertellen van haar verhaal.

Driekwart van deze planeet is bedekt met water. Reusachtige watervlakten waarover wij nog maar weinig weten. Onder de oppervlakten daarvan schuilen geheimen, die nog lang niet zijn ontrafeld.

Wij mensen wonen in steeds groter wordende steden, straks mega-steden. Steden die steeds meer de ecologische ruimte opeisen. Wij eisen steeds ruimte op van de zee en de zee die steeds weer haar ruimte terugeist.

Als een kat die met haar nagels alleen de oppervlakte kan bewerken, zo raken wij slechts de oppervlakte van de zee aan. De schitterende schoonheid van haar zijn, valt buiten ons voorstellingsvermogen. De zee vertelt ons in haar eigen taal over haar verleden, heden en toekomst. Wij verstaan die taal niet, maar kunnen die taal ook niet benoemen. Wij verstaan ook de taal niet van de ons omringende natuur. Ook die taal kunnen wij niet benoemen.

De zee mompelt onverstoorbaar verder. Ik luister, maar ik begrijp haar niet. De golven rollen voort met haar eeuwige ruis. Welk een uniek genot is het om te luisteren naar een taal waarvan ik de syntax en semantiek niet kan plaatsen. Het genot zit hem misschien in toon en de intonatie en de ritmische samenhang van de klanken die zij voortbrengt. Het mompelen van de zee kan soms plotseling overgaan in een opstandig gebrul. Het samenspel van wind en water is dan zeer indrukwekkend.

De kracht en de energie die daardoor vrijkomt is onvoorstelbaar. Die kan in extreme situaties vernietigend zijn voor de (mega) steden die grenzen aan de zee. Een tsunami, veroorzaakt door een krachtige zeebeving, kan grote delen van de stad verwoesten. Ook beïnvloedt de zee door haar enorme warmtecapaciteit het weer van soms hele continenten. En de zee blijft haar verhaal mompelen in de hoop ons te kunnen overtuigen.

Starend over de baai die nu in duisternis is gehuld, zie ik langzaam sterren verschijnen waarvan het zwakke schijnsel wordt verdrongen door de opkomende maan. De maan, die met haar licht de oppervlakte van de mompelende zee verandert in een kleed bedekt met diamanten. De magische schittering daarvan doet mijn blik verstarren.

De mompelende zee met haar taal, die al miljarden jaren oud is. Waarvan de wijsheid ons nog steeds ontgaat. Zij heeft landmassa’s zien verschuiven naar losse continenten. Zij heeft de oppervlakte van de aarde zien veranderen. IJsmassa’s zien komen en gaan. Het leven in haar en buiten haar zien veranderen van de ene wonderlijke levensvorm in de andere. En toch zijn wij in staat die miljarden jaren van evolutie te verwoesten.

De mompelende zee kan ik nu pas begrijpen, haar taal is een gemompel vol droefheid en ergernis. Een mompelende waarschuwing dat wij als mens bezig zijn de uiteindelijke bron van al het leven, de zee, te verwoesten. Door onder andere vervuiling, overbevissing en het delven van grondstoffen van de bodem van de zee. Ook door de kortzichtigheid van de mens en zijn jacht op geldelijk gewin zal uiteindelijk alles wat deze aarde heeft voortgebracht en er in evenwicht mee was, vernietigd worden.

Ik staar sprakeloos over de eindeloos lijkende oppervlakte van de zee, die mij tracht haar verhaal te vertellen. Het gemompel van de zee gaat over in een eeuwige ruis van rollende golven en bruisende branding.

Mijn beperkte begrip verstard. De realiteit van het nu dwingt mij om te genieten van het uitzicht en de tijd zegt mij dat ik moet doorgaan. Ik keer mij om en loop naar de rand van de baai om mij te mengen tussen het geschuifel.

Lees meer >> | 233 keer bekeken

TIEN JAAR KIJKEND NAAR DEZE WERELD

Tien jaar kijkend naar deze wereld waarvan ik zelf ook een deel ben. Kijkend naar ons mensen als geïsoleerde dieren, zwervend op een eenzame, enige, leefbare planeet rondom een ster, in dit oneindige universum. Met verbazing kijk ik naar die dieren, die hun uiterste best doen om dit paradijs continue in een hel te veranderen.

Tien jaar van mijn leven kijk ik met stijgende verbazing en ergernis naar die mens, die vaak leeft in landen met een vorm van een dictatuur. Ik zie en lees dat ons democratisch voorbeeld, de USA langzaam afglijdt naar een dictatoriaal regiem. Dat dit afglijden al lang gaande is. Dat afglijden van de USA zal door landen met een instabiele politieke infrastructuur en grote mate van corruptie, gevolgd kunnen worden.

Tien jaar van mijn leven. Vóórdat die tienjarige periode intrad, was ik ervan overtuigd, in mijn naïviteit, dat deze wereld zich langzaam zou gaan bewegen in de goede richting. Met het woord goede, doel ik op: eerlijker verdeling van de rijkdommen van deze aarde. Voor iedere aardbewoner een goede medische zorg. Voor iedere aardebewoner gelijke kansen. Alle respect voor gelijkheid en gelijke behandeling van vrouwen. Een heldere en duidelijke erkenning dat de vrouw de hoeksteen is van onze samenleving. Dat dictaturen geen bestaansrecht meer zouden hebben. Dat er geen oorlogen en geen kunstmatige grenzen meer zouden zijn. Geen nucleaire dreiging meer, etc.etc.

Wij, de mens, zitten in een nieuwe overgangsfase. Door de snelle en ingrijpende en veranderde invloed van snelle technologische ontwikkelingen zullen de maatschappelijke verhoudingen op scherp worden gesteld. Door de druk van die ontwikkelingen zal de werking van de huidige infrastructuur, zowel de fysieke als de virtuele, snel moeten worden aangepast. De snelheid waarmee dat alles verandert verloopt chaotisch door het gebrek aan visie en de durf om de daarvoor benodigde besluiten te gaan nemen. Er is ook geen strategisch pad uitgezet, waarlangs die veranderingen zullen gaan plaats vinden. Een beleid baseren op ad-hoc invallen en ideeën zal nooit tot de juiste of verwachte resultaten leiden.

De politiek is onwillig en ook onkundig door met chaotisch beleid de achterban voor zich te blijven winnen. Nog niet eens genoemd de enorme invloed van lobbyisten op die politieke besluitvorming. Al die crisissituaties waarin wij de afgelopen tien, twintig, jaar zijn beland worden gekenmerkt door besluiteloosheid en gebrek aan durf.

De koopkracht is door de huidige inflatie hard achteruitgegaan. De toename van de armoede wordt mede veroorzaakt door achterblijvende loonstijging. Ook de sterk stijgende kosten van energie speelt een rol. Iets meer dan 1 miljoen mensen in Nederland leven onder de armoedegrens. Met andere woorden: bestaanszekerheid is een zo basale menselijke behoefte, dat daarin voor een democratische overheid een belangrijke rol is weggelegd!

De maatschappelijke processen op lange termijn, zoals segregatie, overbevolking, economische recessie enz. kunnen het rechtsextremisme verder in de hand werken. En zich mogelijk gaan nestelen in het aanwezige politieke spectrum. Die trend heeft zich al enige tijd ingezet en bevindt zich nu al in een ver gevorderd stadium. De toekomstige politieke ontwikkelingen, zoals die zich nu aan het aftekenen zijn, zullen die trend alleen maar voortzetten. De technologische ontwikkelingen, geleid door kunstmatige intelligentie en robotica, zullen dan onder invloed komen te staan van dat rechtsextremisme. Zie “Foreign Affairs”:

En dreigen te worden misbruikt om de macht van het rechtsextremisme verder te consolideren. China is daar onder andere al ver mee gevorderd. Zie : How China Uses Artificial Intelligence to Control Society | ISPI (ispionline.it)

 Vrijheid van meningsuiting zal dan worden onderdrukt en onmogelijk worden gemaakt. 1984 wordt een dreigende spot aan de horizon van die politieke ontwikkelingen. De vrijheid van het individu zal geheel worden weggenomen.

De controle wordt dan mogelijk tot voorbij de voordeur. Het weigeren van die technologische implementatie wordt dan gezien als een verzetsdaad, die dan zal worden bestraft met het verminderen van de bewegingsvrijheid of zelfs vrijheidsstraffen. Of opsluiting in heropvoedingskampen.

De menselijke maat zal volledig worden uitgewist en ondergeschikt worden gemaakt aan de willekeur van de dictatuur.

Daarom moeten wij ons daartegen met hand en tand verzetten. Wij zullen steeds alert moeten zijn dat segregatie, overbevolking, economische recessie en armoede zich niet verder zal uitbreiden. De politiek zal zich nu moeten gaan profileren als een betrouwbare sociale partner en de maatschappelijk onrust moeten wegnemen. Onder andere op al die gebieden waar de politiek het liet afweten.

Wij hebben geen tijd meer om af te wachten!! Al deze problemen lossen zich niet vanzelf op!

Amsterdam, 1 september 2022

MARK POL.

Lees meer >> | 103 keer bekeken