De tuin
Loop in de tuin, mijn kleine tuintje. En zie een wereld van leven. De continuïteit van het mij omringende leven. Het beweegt, het maakt geluid en bruist. De liefde van de wereld streelt mij. Mijn huid tintelt. Kijk door mijn atelierraam naar binnen. Zie mijn spiegelbeeld gespiegeld.
In deze groene bescherming voel ik mij een worden met de planten en bomen. Verbaasd zak ik in mijn ligstoel. De hemel straalt rust uit. Ik sluit even de ogen. Verleden en heden komen samen in mijn hoofd. Het is alsof het ruizen van de bladeren proberen een gesprek met mij te voeren. Mijn schetsboek ligt werkeloos op mijn schoot. Voetstappen langs mijn tuintje. Kan mijn buurvrouw net niet zien.
Bewonder de schoonheid van een bloem. Een bij zwermt er hongerig omheen. Zonder bij geen leven. De wolken worden door een lichte bries langzaam weggedrukt. Luister via mijn oortjes naar Chris Standring’s “Liquid Soul”.
Er komt nog steeds niets op papier. Mijn tuintje kijkt zwijgend toe. Zelfs de bladeren vallen stil. Een vlinder fladdert mij voorbij en verlaat weer mijn tuintje. Sta op met het schetsboek in mijn hand en staar over de straat, waar het leven gewoon doorgaat.
Chris Standring’s laatste akkoorden klinken.
Zolang ik in mijn tuintje sta, durven de aan en af vliegende kauwen niet te gaan drinken uit het vogelbadje. Mens en dier zullen nooit een worden. Wij voelen ons verheven boven het dier.
De arrogante mens ten voeten uit. Loop naar binnen, haal wat te drinken. De zon laat de planten en bomen schitteren. Ik laat de magie daarvan tot mij doordringen. Ook mens en natuur zullen nooit een worden. Ooit hebben wij ons daarvan afgekeerd. Beiden hebben elkaar daarna nooit meer begrepen.
Ook zonder de mens zal deze wonderlijke planeet blijven voortbestaan en Eons wachten op de volgende evolutionaire sprong waaruit misschien een nieuwe mens zal ontstaan.
Ik word wakker door de klap van het van mijn schoot gevallen schetsboek. De buurvrouw haalt net haar was binnen. Het geluid van de straat is verstomd. Het einde van de dag is door mijn tuintje geslopen. Klap mijn ligstoel in en ga naar binnen.
Mijn opdrachtgever belt dat hij akkoord gaat met mijn schetsen en vraagt of ik het wil gaan uitwerken. Haal het vooraf overeengekomen formaat canvas uit mijn opslag box. Richt mijn ezel in.
De schaduwen van de nacht nemen mijn tuintje over. Het ruisend gesprek van de bladeren is stilgevallen.
Ik trek mij terug in mijn cocon.