Mark Pol

Prikkeldraad

Prikkeldraad is heel vervelend. Er worden stukken grond mee gemarkeerd. Afzettingen meegemaakt om te zorgen dat mensen niet kunnen vluchten of binnen kunnen komen. Gevangenissen worden er mee omgrensd.

De mens heeft zich in prikkeldraad, of nog erger in razorwire, gewikkeld. Een onbewuste zelfkastijding. Mensen die ons territorium willen binnendringen houden wij ermee buiten de deur. Vluchtelingen worden er mee ingesloten of uitgesloten. De mens is een prikkelbaar dier geworden. Bang voor haar mede aardbewoners. Vreemden worden buitengesloten alsof zij aliens zijn van een andere planeet.

Door het rechtse populisme worden die mensen ontmenselijkt door het voeden van de angst en haat voor het vreemde. Het anders zijn wordt omgeven door gebrek aan kennis en de onbekendheid met de andere culturen en gewoonten.

Wij wikkelen ons in prikkeldraad en razorwire om ons zelf te beschermen tegen het vreemde. Wij sluiten onszelf in waardoor wij de aarde verkleinen tot een bolwerk van universele vervreemding. Prikkeldraad en muren. Woorden en politieke polarisatie. Leugens en het verdraaien van de feiten. Prikkeldraad is overal, zelfs tussen de buren in de steden.

Wij hebben onszelf in prikkeldraad gewikkeld het veroorzaakt overal pijn terwijl wij de ander ervan beschuldigen dat zij de oorzaak zijn van die pijn. Pijn die steeds erger wordt en waartegen geen medicijn is opgewassen.

Prikkeldraad prikkelt de verdraaiing van het vreemde. Het liefst zouden wij alles wat vreemd is met prikkeldraad willen omwikkelen. Samenlevingen zouden dan onleefbaar worden. Toch is dat prikkeldraad syndroom al onzichtbaar bezig in de vorm van wetten en regels die daaraan meewerken. Het onzichtbare prikkeldraad.

De uitsluitingen en discriminaties behoren al tot de orde van de dag. In mijn eigen land en verder alle landen van deze wereld. Wij glijden af naar een onleefbare en geprikkelde samenleving, wat eigenlijk geen samenleving meer is.

Het prikkeldraad wordt steeds verder aangetrokken. De chaos die daardoor ontstaat breidt zich steeds verder uit.

Ik zit geprikkeld achter mijn ezel. Mijn nieuwe werk vordert langzaam. Gelukkig hebben mijn buren nog geen prikkeldraad. Het kleine tuintje van mij, daar kan iedereen, als hij wil, zo naar binnen lopen. Geen prikkeldraad. Ik houd mijn vizier open voor eenieder die mijn gezicht wil zien.

De vogels hebben geen last van het door mensen gespannen prikkeldraad. Zij overstijgen de menselijke domheid. Zij overstijgen de oorlogen. Zij overstijgen de haat en de onmenselijkheid. Zij kunnen neerkijken hoe de mens zich langzaam insluit tot er niets meer is om buiten te sluiten. De rede en de ratio zijn ondergraven en opgesloten in prikkeldraad. Ten tijde van de verlichting waren de rationalisten ervan overtuigd dat kennis en rede superieur waren aan traditie en geloof. Rationeel denken zou leiden tot vooruitgang. Echter het denkvermogen wordt steeds met de voeten getreden.

De drie kritieken van Kant[1]:

• Wat kan ik weten?
• Wat moet ik doen?
• Hoe komen wij tot ons oordeel?

In Kant’s “Kritiek der reinen Vernunft”, stelt hij in relatie tot de wetenschappelijke ontwikkelingen in zijn tijd, de vraag:

• Wat zijn de grenzen van de rede?
• Wat kunnen wij weten en wat niet?

Wij zouden misschien uit het ons omwikkelde prikkeldraad kunnen loskomen door de kritieken van Kant te volgen? Daar is natuurlijk zelfreflectie en moed voor nodig om ons zelf uit de mainstream te kunnen tillen. De redelijkheid van het denken zou haar plaats weer moeten innemen in het politieke discours.

De verf op het papier van mijn werk is droog. In mijn oren klinkt de “Moonlight serenade” van Glenn Miller. De prikkelbaarheid neemt daardoor af, gelukkig. Loop naar de keuken en maak nieuwe koffie. Door het raam zie ik de zon eindelijk weer eens tussen de wolken door komen. Er is de laatste weken veel regen gevallen. Misschien nu eindelijk een beetje zomer. De weg langs mijn tuintje is erg druk geworden.

Loop terug naar mijn atelier. Staar nog even naar mijn werk. Ga in mijn tuintje zitten en geniet van de terugkerende zomer.

Het prikkeldraad glijdt even van mij af.

Lees meer >> | 2 keer bekeken

Krijt

De stilte in de wereld breekt mijn rusteloze gedachten. Zelfs mijn buurt is stilgevallen. De lijnen die op mijn schetspapier verschijnen vervormen mijn gevoelens.

Mijn atelier is een speeltuin van ideeën en dromen. Het is mijn eenzame planeet vol wonderen. Het eindeloze ritme van de aarde in haar baan om de zon. Zon, die het leven op aarde beheerst. Zon, die het leven kan laten verschijnen, maar ook laten verdwijnen. De zon, dictator van het zonnestelsel. Zij is de enige kracht die het stelsel bijeen houdt.

De lijnen krijgen langzaam vorm. Ik word meegesleurd in een creatieve stroom.

Niemand op deze planeet houdt de mens bijeen. De eenheid is ver te zoeken. Wij zijn een zonloos stelsel geworden, hopeloos verloren in dit oneindige Universum.

Op mijn eenzame planeet kijk ik zuchtend naar buiten, door het raam van de toekomst. Daar zijn de luchten altijd blauw en schittert het zonlicht over de eindeloze verten.

Ik wil de gevormde lijnen later met krijt invullen. Krijt, het stof van de eeuwen. De stof van het krijt zal straks kriebelen in mijn neus. Ik zal dan worstelen met de gelaagdheid van de krijtkleurmassa. Het is niet mijn krijttijdperk, maar soms heb ik de kinderlijke behoefte om weer met krijt te “spelen”. Net als vroeger, toen mijn jeugd mij nog niet verlaten had, op de stoep, voor het huis van mijn ouders. Krijten samen met de kinderen uit de buurt.

Helaas zit mijn eenzame planeet vast aan mijn kleine appartementje. Anders zou ik genieten van de tomeloze vaart waarmee mijn planeet door het Universum zou reizen. Voorbijschietend langs melkwegstelsels en zwarte gaten. Ik zou dan flitsend verdwijnen in de eeuwigheid van het zwarte niets.

Ik bekijk mijn krijttekening. Ik draai het naar het licht van het atelierraam. Na wat te hebben geniesd, bekijk ik het resultaat met een tevreden blik.

De tijd tikt mij op de schouder. Mijn maag rammelt. Spoel mijn handen af. Kijk nog even door het raam van de toekomst. De blauwe luchten zijn verdwenen en de verten zijn veranderd in een mistige horizon waar boven donkere wolken zich samenpakken.

Lichten uit. Deur dicht. Rijd met mijn auto naar het centrum van Amsterdam. Daar wachten mijn kunstvrienden mij op om bij een heerlijke maaltijd elkaars kunst af te kraken.

De wereld is weer tot leven gekomen.

Lees meer >> | 3 keer bekeken

Kwetsbaarheid van geluk

Wij beginnen ons geluk te verliezen. De schoonheid van het bestaan begint te breken. Wij gooien ons geluk bewust te grabbel, alles zal dan voor niets zijn geweest. De random evolutie, waardoor wij zijn ontstaan, wordt dan te niet te gedaan.

Soms heb ik het geluk van een geniale verfstreek op een magisch wit doek. De keuzen die door de mens worden gedaan heeft haar genialiteit verloren. De mens overziet nooit wat de consequenties van haar besluiten zijn in het hier en nu.

De mens gelooft nog steeds in een maakbare wereld, maar de wereld laat niet met zich sollen en zal zich verzetten tegen het fantoom van de maakbaarheid. De mens vernietigt met rasse schreden alles wat dit paradijs ons de laatste 12000 jaar heeft gegeven.

Het geluk van de mens is kwetsbaar zonder dat wij dit beseffen. Heel langzaam wordt de strop om de nek van de mens aangehaald. Wie trekt aan het touw, waaraan die strop vastzit? Wijzelf! Welk een eindeloze onverschilligheid. Ik kan niet zeggen dat het een eindeloze domheid is. De mens heeft in het door haar doorgemaakt evolutieproces voldoende tot meer dan voldoende intelligentie meegekregen. Als je dat tenminste zo zou willen noemen.

Mijn twijfel daarover is gegroeid tot een beangstigende zekerheid. Grote delen van de fauna waarvan de mens deel uitmaakt hebben wij al uitgeroeid. Grote delen van de flora hebben wij ook al uitgeroeid. Wat kan ik nog meer zeggen? Het enige doel is macht en geld en de eindeloze paranoïde manupilatie omdat te behouden.

Velen van ons hebben dezelfde gedachte, zoals ik al in mijn vorige stukken heb geprobeerd duidelijk te maken. De onwaarschijnlijke uitspraken van de grote en machtige bedrijven en het blind doorgaan van die organisaties op een doodlopende weg.

Ook dictators en tirannen zijn overtuigd van dezelfde ideeën, waardoor de mens een weg is ingeslagen waar geen terugkeer van mogelijk is. Een Point of no return. Of zoals ik al eerder heb geschreven over: een Tippingpoint.

Hoe kunnen wij die ontwikkelingen van de mens nu en in de toekomst stoppen? Ons geluk is kwetsbaar, staat zelfs op het punt van breken.

De Europese eenheid wordt met alle macht ondergraven. De USA staat waarschijnlijk op het punt om toch een levensgevaarlijk man te kiezen, die van plan is de USA de afgrond in te sleuren. In het Midden-Oosten zijn fanatieke religieuze krachten aan het werk om het hele gebied aan die religieuze ideeën ondergeschikt te maken.

Rusland heeft weer de wens geuit om terug te willen keren naar het oude USSR en het liefst, in dat proces, de democratische structuren van het Westen te ondermijnen en te vernietigen. China wil per se Taiwan terug hebben onder haar regiem, buiten het binnen haar grenzen onderdrukken en martelen van minderheden in onwaarschijnlijk wrede kampstructuren. Turkije wil weer Griekenland uit haar tent lokken. De lijst is eindeloos.

Een eindeloze lijst van gebroken geluk. Een lijst waaraan geen einde lijkt te komen. De mens is verloren in een labyrint waaruit zij niet meer kan ontsnappen. De mens is veroordeeld om tot het einde van haar bestaan daarin rond te zwerven. Ontsnappen kan niet meer. Zelfs niet met alle technologische wonderen die de mens heeft gecreëerd en mogelijk nog zal creëren.

Ik staar naar mijn schildersdoek. De verfstreken zijn alweer opgedroogd. Mijn machteloze gedachten doorkruisen mijn creativiteit. Ik heb nog het kwetsbare geluk om dingen te creëren, die in de werkelijkheid niet bestaan. De wereld in mijn hoofd is van een kwetsbare simpelheid. Een simpelheid, die niet tegen de wreedheid van dictators en tirannen is opgewassen. De wil om mij daarvan los te maken mislukt. De ruis van mijn machteloze gedachten verstoren mijn kwetsbare geluk. Het enige dat ik soms kan doen, met muziek, die ruis onderdrukken zodat mijn kwetsbare geluk enigszins behouden blijft. De muziek in mijn oren begroeten de nacht die nu mijn atelier doorkruist.

Eind van deze maand loopt mijn expositie af, online vanuit Californië. Ik moet mij concentreren op nieuwe komende exposities, anders spoelt de ellende van deze wereld mij weg.

Licht uit. Kijk door het raam van mijn atelier naar de donkere buitenwereld. Morgen is er weer een dag vol licht en nieuwe hoop.

Lees meer >> | 17 keer bekeken

Bevriezen

Het naderend onheil doet mij rillen, als of de lente plotseling overgaat in de winter. Het onheil kruipt langs mij heen en doet mijn bloed bijna bevriezen.

Ik zou de wereld willen bevriezen. Alle slechtheid in de vriezer willen stoppen voor eeuwig. Alleen het goede, hoe saai ook, zou ik niet willen bevriezen.

Het onheil knijpt mijn ratio tot moes. Ik wil ontsnappen, maar door de kracht van de wegsijpelende ratio raak ik verward. De hemel kleurt donker, alsof er een dreigend onweer nadert. De vogels vallen stil. Het leven in de stad verstard. Daarnaast waart er een razernij van domheid en indoctrinatie door het land. Het zwarte schaap is weer gevonden en probeert aan de razernij te ontsnappen.

Ik probeer de slechtheid te pakken, maar door de kracht en snelheid daarvan lukt het mij niet. Mijn handen zijn niet snel en krachtig genoeg. Het lacht mij uit met een vreselijke valse lach. Het ontsnapt. Ik ren er achteraan. Ik heb slechts het nakijken.

Het heeft zich genesteld in dictators en tirannen. In het rechtsextremistische gedachtegoed. Het is als water, het stroomt door alle lagen van de samenleving op deze aarde.

Ik laat mij niet afschrikken en zet de goedheid in om het slechte te lokken. De goedheid is altijd weer het aas en gaat bijna altijd verloren in gevangenissen, martelingen en executies.

De mens van deze tijd staat voor de ultieme keuze: kiezen voor het slechte en zichzelf in een onpeilbare afgrond laten storten of kiezen voor het goede en de toekomst van de mens veiligstellen.

Het lukt mij nog steeds niet om het slechte te vangen. Nu weet ik het: het zit in ons hoofd. Ik zal het nooit kunnen vangen en bevriezen. De wereld zou tot stilstand komen als ik ook het goede zou bevriezen. Want ook dat zit in ons hoofd.

Toch glijden wij nog steeds verder af. Ik weet het ik ben somber gestemd over alle dingen die zichtbaar en onzichtbaar gebeuren. Wij naderen een kantelpunt in het bestaan van de mensheid op dit moment.

Het heden wordt het verleden. Als dat zo is dan moeten wij straks met opgeheven hoofd naar het verleden kunnen kijken. Een verleden waarin de mens gekozen heeft voor het goede, hoe zwaar dat ook heeft mogen zijn.

Het bevriezen van het slechte is slechts een metafoor. Hoever laten wij ons meeslepen in leugens en desinformatie. Hoever laten wij ons meeslepen in lopende of dreigende oorlogen! Hoe zullen wij anticiperen op het dreigen met tactische kernwapens. Hoever zullen wij ons laten manipuleren door dictators en tirannen. Zal de ratio de boventoon voeren? Zullen wij de emotie kunnen onderdrukken en de moed hebben om dictators en tirannen te confronteren met hun megalomaan gedrag?

De wereld op dit moment zit in een impasse, waaraan wij blijkbaar niet kunnen ontsnappen. De onzekerheden door de lopende oorlogen, die op elk moment kunnen escaleren geeft spanningen die mensen onzeker maakt over de toekomst. Door die onzekerheden zoeken mensen het zwarte schaap waarop zij zich kunnen uitleven en de onzekerheid voor de toekomst mee kunnen bedekken.

Velen van ons zijn zich al aan het herbezinnen op de toekomst. De hardheid en onbuigzaamheid van de dictators en tirannen zullen die herbezinning in de weg staan. Zullen er dan toch revoluties moeten uitbreken en daardoor weer onnoemelijk veel doden gaan vallen?

Democratie is slechts een flinterdun laagje wat een samenleving overeind houdt. Hoe kunnen wij weer terugkeren naar een leefbare democratie waarin, door een eerlijke economie en een eerlijke verdeling van onze resources, de rust zal kunnen terug keren op deze aarde?

Mogelijk is dit weer een Utopie in mijn gedachten gang. Ik weet echter dat velen, over de hele wereld, ook met deze gedachten en ideeën rondlopen. Of wij dat kunnen realiseren blijft een toekomstdroom.

De ezel lacht mij tegemoet, ik begin aan een nieuw werk. De rust in mijn hoofd keert weer terug.

Lees meer >> | 35 keer bekeken

De man met de kinderwagen

Bijna elke dag loopt er op de weg langs mijn tuintje een man voorbij met een kinderwagen. Aan het einde van de weg keert hij om en loopt weer terug. Ergens naar toe. Zo gaat het bijna elke dag.

Als nieuwsgierig mens zou je willen vragen: ”Waarom loopt u elke dag met een kinderwagen?” Ik wil niet nieuwsgierig zijn en de man storen in zijn geconcentreerde wandeling. Zou het een ziek kindje zijn? Kan het kindje niet slapen als hij niet gaat wandelen? Is zijn vrouw ziek en moet het thuis rustig zijn? En nog meer vragen die in mij opkomen en misschien totaal niet relevant zijn.

Elk mens in een samenleving heeft zo zijn of haar eigen zorgen en problemen, die aan de buitenkant niet zijn te zien. Achter de deur van elk huis spelen zich dingen af, die wij misschien liever niet willen weten.

Het is erg druk met vliegtuig verkeer richting Schiphol. Mijn gedachten worden bijna weggedrukt door het lawaai. Als de wind draait is het, gelukkig weer rustiger.

De man met de kinderwagen komt weer voorbij. Hij loopt in een rustig tempo, waarschijnlijk om het kindje niet wakker te maken.

Andermans problemen en zorgen zijn moeilijk te doorgronden. Misschien als wij het wisten, konden wij elkaar beter helpen? Zou dat zinvol zijn?

De zon streelt mijn gezicht en mijn tuintje. Ik loop even naar mijn atelier. Ik moet even nog inventariseren welke verftuben leeg zijn en dan een inkooplijst maken. Ik ben ook bezig om mijn tekeningen te vergroten en daarna weer te geven met acrylverf.

De man met de kinderwagen zou misschien en metafoor kunnen zijn hoe de Goden de wereld voortduwen in een kinderwagen. Met de hoop dat de wereld vredig en rustig blijft. Ver weg van de boosaardige Goden. De wind speelt met de bladeren en probeert de goede Goden in het oor te fluisteren. Wat zou er gebeuren als de God die de wereld in een kinderwagen voortduwt, zou stoppen? Zou de wereld dan wakker worden en vreselijk gaan huilen en schreeuwen? Zou de fluistering van de wind in het oor van de voortduwende God kunnen zijn: “Houdt vol, houdt vol!” Er is nog hoop! Hoop op een wondermooie toekomst van de wereld!

De God en de man slenteren voort, maar kunnen het lange termijneffect van hun actie niet overzien. Is de kinderwagen sterk genoeg om de zwaarte van de wereld lang genoeg te kunnen dragen?

De man met de kinderwagen slentert weer langs mijn tuintje. Met mijn inkooplijst ga ik achter mijn laptop zitten en bestel de benodigde verftubes. Het gemak van het internet, geweldig. Ondanks dat het ook gebruikt wordt voor allerlei boosaardige doelen.

De man met de kinderwagen zie ik niet meer. Zou hij het slapende kindje in haar bedje hebben gelegd? Zou hij voorzichtig in de slaapkamer naar zijn rustende vrouw hebben gekeken? Toen boodschappen zijn gaan doen? Ik wil het niet weten.

In mijn oortjes klinkt: “As time goes by”, op de piano gespeeld door Beegy Adair. Wat een geweldige vrouw! Voor de mens gaat de tijd voorbij en alles zal zich herhalen zolang de mens in haar huidige vorm deze aarde bevolkt.

Kijk nog eenmaal over de weg langs mijn tuintje. De vrijdag rust begint langzaam.

Terwijl ik hoop dat de goede Goden mij gunstig gezind zullen zijn, ga ik thee maken.   

Lees meer >> | 35 keer bekeken

Zitten in de zon

Mijn kleine tuin is overgoten met zonlicht. De natuur ligt in het bed van de lente. De heerlijke groene en kleurrijke lente. De wereld veert op en kijkt met hernieuwde hoop naar de toekomst. Vlinders en hommels passeren de opengesperde bloemen en bloesems.

Het is een komen en gaan van vogels van allerlei pluimage in mijn vogelhuisje en vogelbadje. De zonnestralen strelen mijn gemoed. Mijn ezel staat leeg in mijn atelier, ik laat de rust op mij neerdalen.

Mijn glas thee flonkert in het zonlicht en schildert ongewone patronen op het tafeltje. De wind fluistert door de struiken en in mijn oren. De warmte is ongewoon voor deze tijd van het jaar.

De lente moet zich nog manifesteren in een zachte overgang naar de zomer. De stilte van de lente beweegt zich tussen de huizen. Mens en dier worden geprikkeld door een vreemd gevoel van vreugde. De lente streelt ons met haar zachte handen. De zachte hand van de vrede, die helaas van korte duur zal zijn.

Ik sta op en kijk naar de weg die langs mijn tuintje loopt. Het lijkt alsof de wereld een vertraagde film is geworden. Ha, de buurvrouw zit op haar balkon. Ik zwaai. Op mijn stoel teruggekeerd zie ik de wolken traag voorbijschuiven.

In mijn oren klinkt “I have dreamed”, gezongen door Frank Sinatra, een lied uit de musical The King and I. Ik houd van gezongen poëzie. De ongelooflijke fit tussen de tekst en de muziek. Geweldig!

De avond nadert toch weer snel, het wordt stiller in Amsterdam. Amsterdam vergeleken met New York City is slechts een plattelandsdorpje. De rust en stilte zijn bijna aanraak baar.

Terwijl de wereld verder verdrinkt in onrust, dictaturen en oorlog, ademt mijn wereld de schoonheid van de lente.

Zal ik gaan koken? Een snack eten in mijn favoriete café? Of gewoon voor de TV zitten met een zak chips?

Hm, gezond eten is voor mij wel een ding. Dus het wordt koken.

Romaanse sla stoven in roomboter en versgeperste sinaasappel. Roosteren van gehakte hazelnoten. Kippenlevers bakken in kokosolie. Last minute zoete ketjap toevoegen. Kleine aardappels, goed boenen. En in de schil koken met wat zout. Als ze gaar zijn, even checken met een vork. De aardappel pletten met een glas of een kom op een snijplank.

Neem een bakplaat met bakpapier. Meng paprika-, kerrie-, en uienpoeder met elkaar en breng op smaak met wat zout en peper. Strooi een dun laagje op de bakplaat met bakpapier. Leg de platgedrukte aardappeltjes daarop en besprenkelen met olijfolie. Dan 15 tot 20 min In de oven op 225 graden Celsius. Strooi de gehakte hazelnoten over gestoofde sla op het bord.

Het kost even tijd, maar dan heb je een heerlijke maaltijd.

Ruim mijn tuintje op. Laat de French Windows op een kier staan. Ruim de keuken op.

Op TV is een goede SCIFI-film. Ik snoep af en toe een stukje heerlijke chocola.

Morgen zien wij wel weer! 

Lees meer >> | 31 keer bekeken

Kijkend in de vergetelheid

Kijk met een onverstoorde blik in de vergetelheid. Het zichtbare onzichtbaar. De emotie wegebbend in de oneindigheid van het gevoel. Zie mijn vergeten gedachten terugkeren. Zij kijken verbaasd om zich heen. Zij verstrengelen zich met het verleden. Onoplosbaar in hun complexiteit.

Ik zoek naar oplossingen. De verwarring daarin verstoord mijn zoektocht. Al zou ik het verleden terughalen, ik zou er niet meer in kunnen leven. De rimpeling van mijn huidige leven kan niet meer synchroon lopen met mijn verleden.

De vergetelheid is eindeloos. Bewegingen vertragen in de perceptie van mijn verstarrende blik. Mijn canvas beweegt zich van mij af. Mijn kwasten verdwijnen. De muziek in mijn oren speelt een verwarde melodie. Mijn kortstondige vreugde drijft langzaam van mij weg.

Wie ben ik? In mijn stoutste dromen kan ik mij niet aan de vergetelheid onttrekken. In die gelaagdheid kan ik mij niet terugvinden. Ik besef dat ik nu niet verloren moet raken in de vergetelheid van mijn gedachten.

In het huidige geraas van geweld en uitbuiting van politieke ideologieën, is mijn vergetelheid verloren geraakt. Ik probeer mij hopeloos vast te klampen aan mijn eigen wereld, waarin de vergetelheid een onderdeel van is. Ik wil niet dat de wereld mijn vergetelheid verstoord.

De zon probeert tussen de wolken door te dringen. Mijn blik wordt daardoor verlicht. De scherpe randen zijn wat afgebrokkeld. Kan ik mijn vergetelheid aan de toekomst onttrekken? Ben ik daar vermetel genoeg voor. Of overspeel ik nu mijn hand?

Hoe zal ik dan worden herinnerd. Zelf denk ik dat ik word vergeten op het moment dat het leven mijn lichaam verlaat. De herinneringen gaan met mijn resten het graf in. De eeuwen zullen over mij heen trekken. De aarde zal zich over mij ontfermen als een archeologisch restant uit onbekende tijden.

Kijkend in de vergetelheid is als kijkend in een onbestemde toekomst, waarvan je hoopt dat het zich zal ontwikkelen in jouw richting. De somberheid van mijn blik keert weer terug naar het uiteen wijkende wolkendek.

Er is wanorde in deze wereld, echter die wanorde is eigenlijk een orde, die verwijst naar een onbekende toekomst. Alleen worden wij daardoor verblind. In plaats de wanorde te gebruiken als gids, proberen wij die wanorde te herstellen en daardoor onze toekomst een andere, mogelijk, ongewenst richting te geven.

Mijn blik keert terug uit mijn vergetelheid. Mijn canvas komt weer in zicht. Mijn kwasten worden weer tastbaar. De muziek is weer een coherente opeenvolging van tonen. Ik zucht.

De zon verlicht nu mijn atelier. De vormen op het canvas doen mij weer terugkeren naar de werkelijkheid waarin voor vergetelheid geen plaats zal kunnen zijn.

Ik hoef niet op jacht te gaan, ik kan zo een supermarkt inlopen en daar mijn dagelijkse boodschappen doen.

Wat is de werkelijkheid soms toch mooi en dat Homo Sapiens toch nog iets geweldigs heeft gecreëerd. Ik ben dankbaar dat ik ooit geboren ben op de planeet Aarde en niet op de planeet Mars.

Achteroverleunend in mijn favoriete fauteuil, geniet ik van mijn heerlijke snack met een verrukkelijk kop koffie.

De zon is weer verdwenen.

Lees meer >> | 51 keer bekeken

De verdwaalde ballon

Er is een stilte neergedaald in Amsterdam. Het eten staat op en ik kijk door het raam naar mijn kleine tuintje. Ergens vandaan drijft er een ballon mijn tuintje in. Ik volg de ballon tot hij blijft steken in de takken van een struik. Zou hij zich hebben losgerukt met behulp van de wind? Opgetuigd voor een feest, bruiloft of zomaar een party? De ballon zwijgt en kijkt mij uitdrukkingsloos aan, terwijl hij zachtjes heen en weer wiebelt.

Ik eet mijn eten staand aan het aanrecht. Kijk weer naar de ballon. Als ik klein genoeg zou zijn, dan zou ik met de ballon mee zweven. Loskomen van de aarde, misschien ook los van de aardse zorgen.

Vroeger droomde ik dat ik kon vliegen. Hoog over alles heen. Vaak ging dat fout en stortte ik toch weer naar beneden.

Was gedachteloos de vaat, terwijl ik naar de ballon blijf kijken. Ik praat tegen de ballon, alsof een ballon zou kunnen praten. Kunstenaars zijn toch rare mensen, waarom zou ik een uitzondering zijn. In mijn oren klinkt Harry James met zijn orkest “It’s been a long time.”. Tja, het is lang geleden dat mijn verjaardag werd versierd met ballonnen.

Begin maart start een online tentoonstelling van onder meer mijn werk op de site van de Hummingbird and Dragonfly Art gallery in Los Angeles. Dat werk dat daar getoond wordt heb ik ooit in vlaag van verstandsverbijstering geschilderd. Ik zou normaal gesproken nooit zoiets maken, maar goed het is er en zij willen het tentoonstellen.

Op de academie haatte ik landschappen, stillevens en portretten, maar ach het werd toen eenmaal vereist dat je dat ook aan kon. Op de andere kant van het werk, ging ik als verzet, griezels schilderen. De leraren waren not amused.

De ballon wiebelt nog steeds ritmisch, alsof hij wil zeggen: ”Kom naar buiten, ga met mij mee!” Hoe graag ik ook zou willen, het kan niet. Ik zal achter moeten blijven, als de ballon zich heeft los geworsteld van de takken.

Ga wat boodschappen doen, laat de auto staan. Het is toch niet veel wat ik moet dragen op de terugweg. Mijn lokale bakkertje, bakt onder andere heerlijk brood. Hij is nog een van de laatste kleinschalige bakkerijen in Amsterdam.

Het is nog steeds stil in Amsterdam. Houden wij onze adem in voor de dingen die ons zullen gaan overkomen? Mijn gevoel is onrustig voor wat dat betreft. Ik haal lekker brood en wat haverkoeken, die zijn heerlijk.

Op de terugweg zwaai ik nog naar de buurvrouw. Ik heb haar lang niet meer gezien. Zij staart naar mij door het gesloten raam en zwaait afwezig terug.

Berg de boodschappen op. Ga koffiezetten. Gecombineerd met een heerlijke haverkoek. Geweldig. Met mijn handen vol loop ik mijn atelier in. Er hangt een blanco papier klaar op mijn ezel. Ik start met de beoogde schets. Hmm, dit is het wel. Loop met de vuile spullen naar de keuken.

Waar is de ballon? Hij is verdwenen. Loop vlug mijn tuintje in of ik hem misschien nog ergens zie. Nee, hij is echt weg.

Hij zal net zo lang blijven doordwalen tot er niets meer van over is, en hij leeg en futloos voor altijd is terug gedaald naar de aarde.

Lees meer >> | 61 keer bekeken

Leegte

In mijn keuken, naar buiten kijkend in mijn tuintje, voelde ik opeens een enorme leegte in mij opkomen. De wereld schuift zachtjes langs mee heen. Ik begrijp die wereld steeds minder. Ik kan de wereld niet meer volgen. Met elk voorval dat mij bereikt via het nieuws en ander media, wordt die leegte in mij groter. Ik kijk met onbegrip naar landen zoals Polen, Hongarije, Italië, Duitsland, China en de USA waar de dictatoriale structuren weer de kop op steken. Waarin populisten het volk het paradijs beloven. Misschien vergeet ik nog een paar landen.

Het is nu bijna 79 jaar geleden dat de WWII teneinde kwam. Gedurende die afgelopen tijd zijn er organisaties opgetuigd, die een herhaling daarvan zouden moeten voorkomen. Dat alles wordt nu ondermijnd. De oude fouten van de periode van voor WWII worden nu keurig herhaald en gekopieerd. Het broeiende racisme en antisemitisme raakt weer in brand.

Heeft jaren onder de oppervlakte kunnen door etteren. Wij hebben daarvan niets maar dan ook niets geleerd. Dictaturen vallen andere landen binnen om hun macht te consolideren. In de huidige chaos is het bijna ideaal om de macht te grijpen. Het populisme viert weer hoogtij. Halve bevolkingen hollen daar blindelings achteraan, zonder enige zelfreflectie.

Wij zijn de slechtste leerlingen van het dierenrijk. Mijn leegte is bijna niet meer op te vullen. Ik kijk radeloos naar buiten. Mijn atelier is onaangeroerd. Mijn handen houden nog steeds het koffiekopje vast. De koffie daarin is koud geworden. De wereld is een hopeloze samenhang van machtsstrijd en eindeloos gemanipuleer met enorme geldbedragen. De voeten van de wereldleiders zijn hun contact met de aardbodem kwijtgeraakt.

Door de leegte verlies ik mijn gevoel. Mijn gevoel is verloren geraakt. Ik word heen en weer geworpen tussen woede en angst. Ik zou willen schreeuwen in de oren van die dictators en politieke manipulators: “Denk aan de mens op deze wereld, denk aan de dieren, denk aan de schoonheid en de eenzaamheid van deze planeet!”. Het zal schreeuwen zijn tegen dovemans oren. Zij zijn onbereikbaar voor deze kreten van machteloosheid, die zij slechts zien als een zwakte bod.

Europa wil niet worden geconfronteerd met de werkelijkheid van oorlogen en dreigende verdeeldheid van de EU. De leegheid van de werkelijkheid is soms schokkend om die te ervaren als kunstenaar. Een kunstenaar groeit in de dynamiek van een hem omringende cultuur. Een kunstenaar verstard in al die dreigende en manipulerende idioten. Zelfs het land waarin ik leef dreigt met grote stappen te verrechtsen. De formatie van de gekozen leden dreigt weer eens te verzanden.

De mens is als een schip op de oceaan: zonder kompas en met een kapot roer. Wij zijn onze idealen kwijt. Wij offeren onze idealen op aan de holle roep van populisten, die de macht grijpen over de rug van minderheden. Minderheden die beschuldigd worden van de problemen waarin een land verkeert.

De leegte waarin ik mij beweeg dreigt een vacuüm te worden. Waarin ik nauwelijks kan ademen. Ik gooi de koude koffie weg. Mijn zin in koffie is verdwenen door al de voorgaande gedachten. Mijn hoop wordt in die leegte langzaam weggezogen. Mijn hoop zakt weg in het moeras van ellende op deze aardbol.

Ik probeer mijn schetsboek op te pakken, maar mijn handen willen niet. Loop weer terug naar de keuken. Begin daarna door mijn appartementje te ijsberen. Toch maar weer koffie maken. De warmte daarvan doet de leegte in mij langzaam wegsmelten.

Met mijn nieuwe werk, wil ik weer meedoen in Rome. Draai mijn ezel om zodat ik het bij daglicht, dat door mijn atelierraam valt, kan bestuderen. Deze keer niet op canvas, maar op papier.

Het regent buiten, voor de zoveelste keer. Het wordt weer een kletsnatte winter. Na wat gegeten te hebben, vertrek ik naar mijn favoriete café.

Ik laat de leegte achter in de leegte van mijn appartementje.  

Lees meer >> | 54 keer bekeken

Waarheid

Kan mij niet beschermen tegen gedachten, die door mijn hoofd spoken als ik bezig ben met een nieuw werk in mijn atelier. Kunnen wij ontsnappen aan onze gedachten, denk ik dan. Ik filosofeer wat over het onderwerp: Waarheid.

“De wildste fantasie is nog niet zo erg als de waarheid.”[i]

Waarheid gebaseerd op feiten en wetenschappelijke ontdekkingen? Waarheid verkondigt door een expert op een bepaald gebied? Als er wordt gezegd dat de waarheid wordt gezegd, moet dat dan altijd worden geverifieerd?

De waarheid is er voor de wetende. De waarheid is er voor een niet twijfelende wetenschapper. Of moet er altijd worden getwijfeld aan de waarheid. Mag er best een continue onwetendheid zijn, waar wij ons in bewegen. Is onze waarneembare wereld een wereld waarin de waarheid vanzelfsprekend is. Wij moeten ons niet laten meeslepen in het zoeken naar de waarheid door complottheorieën. Of andere vreemde gedachten, die ons bij het zoeken naar de waarheid door het hoofd schieten.

Worstelen met de waarheid schrijft Ronald Raak in de Volkskrant van 2 februari 2024. Hij bespreekt het integrerende boek van Nicolaus Cusanus De docta ignorantia, dat eindelijk in het Nederlands is vertaald als Over de wetende onwetendheid.

“Geen mens kan ooit de waarheid kennen, maar dit betekent nog niet dat de waarheid niet bestaat.”[ii]

Zal door het spreken van de waarheid ons levensgeluk toenemen? Cusanus bespreekt onder andere, dat wij moeten: “Blijven streven naar kennis, in een ‘jacht naar wijsheid’. Dat we hierin niet slagen, is voor de theoloog geen bezwaar, de waarheid is immers alleen in God.”

Het besef dat je niets met zekerheid weet is een teken van wijsheid. Zeker in tijden van polarisatie is het belangrijk niet te blijven hangen in je eigen gelijk. Ook anderen die claimen dat ze de waarheid spreken moeten we kritisch blijven ondervragen. Het is bovendien bevrijdend om je los te maken van politieke standpunten of religieuze overtuigingen die jou voorschrijven wat je moet denken.[iii]

Idealen zoals het spreken van de waarheid is natuurlijk een Utopie, maar het streven naar de waarheid blijft altijd een goede zaak. Zoeken naar kennis is denk ik een plicht van ons als mens. Mogelijk dat wij daardoor onze initiële dierlijkheid zijn ontgroeid.

Dat wij daardoor in staat zijn om onszelf te ontstijgen, door het doen van geweldige technologische en wetenschappelijke ontdekkingen. Dat ontstijgen lukt ons niet altijd, wij vallen nog te vaak terug in ons aan primitief dierlijk gerelateerd gedrag.

Ook dat moeten wij meenemen is onze overpeinzingen over de waarheid. Onze eigen waarheid onder ogen kunnen zien, waarin wij onze tekortkomingen meenemen. Onze eigen zwakheden mee laten wegen in dat proces. Is dat misschien een waarheid? Zijn waarheid en wijsheid gekoppelde entiteiten?

Filosofie is altijd twijfelen. Het stellen van de juiste vragen. Of zoals Nietzsche het ooit formuleerde: “Je kunt jouw filosofie wel onderwijzen, maar kun je ook jouw filosofie leven?”

Mogelijk zou dat een kernpunt kunnen zijn in ons eigen bestaan. Iets om over na te denken!

Lees meer >> | 57 keer bekeken