Bevriezen
Het naderend onheil doet mij rillen, als of de lente plotseling overgaat in de winter. Het onheil kruipt langs mij heen en doet mijn bloed bijna bevriezen.
Ik zou de wereld willen bevriezen. Alle slechtheid in de vriezer willen stoppen voor eeuwig. Alleen het goede, hoe saai ook, zou ik niet willen bevriezen.
Het onheil knijpt mijn ratio tot moes. Ik wil ontsnappen, maar door de kracht van de wegsijpelende ratio raak ik verward. De hemel kleurt donker, alsof er een dreigend onweer nadert. De vogels vallen stil. Het leven in de stad verstard. Daarnaast waart er een razernij van domheid en indoctrinatie door het land. Het zwarte schaap is weer gevonden en probeert aan de razernij te ontsnappen.
Ik probeer de slechtheid te pakken, maar door de kracht en snelheid daarvan lukt het mij niet. Mijn handen zijn niet snel en krachtig genoeg. Het lacht mij uit met een vreselijke valse lach. Het ontsnapt. Ik ren er achteraan. Ik heb slechts het nakijken.
Het heeft zich genesteld in dictators en tirannen. In het rechtsextremistische gedachtegoed. Het is als water, het stroomt door alle lagen van de samenleving op deze aarde.
Ik laat mij niet afschrikken en zet de goedheid in om het slechte te lokken. De goedheid is altijd weer het aas en gaat bijna altijd verloren in gevangenissen, martelingen en executies.
De mens van deze tijd staat voor de ultieme keuze: kiezen voor het slechte en zichzelf in een onpeilbare afgrond laten storten of kiezen voor het goede en de toekomst van de mens veiligstellen.
Het lukt mij nog steeds niet om het slechte te vangen. Nu weet ik het: het zit in ons hoofd. Ik zal het nooit kunnen vangen en bevriezen. De wereld zou tot stilstand komen als ik ook het goede zou bevriezen. Want ook dat zit in ons hoofd.
Toch glijden wij nog steeds verder af. Ik weet het ik ben somber gestemd over alle dingen die zichtbaar en onzichtbaar gebeuren. Wij naderen een kantelpunt in het bestaan van de mensheid op dit moment.
Het heden wordt het verleden. Als dat zo is dan moeten wij straks met opgeheven hoofd naar het verleden kunnen kijken. Een verleden waarin de mens gekozen heeft voor het goede, hoe zwaar dat ook heeft mogen zijn.
Het bevriezen van het slechte is slechts een metafoor. Hoever laten wij ons meeslepen in leugens en desinformatie. Hoever laten wij ons meeslepen in lopende of dreigende oorlogen! Hoe zullen wij anticiperen op het dreigen met tactische kernwapens. Hoever zullen wij ons laten manipuleren door dictators en tirannen. Zal de ratio de boventoon voeren? Zullen wij de emotie kunnen onderdrukken en de moed hebben om dictators en tirannen te confronteren met hun megalomaan gedrag?
De wereld op dit moment zit in een impasse, waaraan wij blijkbaar niet kunnen ontsnappen. De onzekerheden door de lopende oorlogen, die op elk moment kunnen escaleren geeft spanningen die mensen onzeker maakt over de toekomst. Door die onzekerheden zoeken mensen het zwarte schaap waarop zij zich kunnen uitleven en de onzekerheid voor de toekomst mee kunnen bedekken.
Velen van ons zijn zich al aan het herbezinnen op de toekomst. De hardheid en onbuigzaamheid van de dictators en tirannen zullen die herbezinning in de weg staan. Zullen er dan toch revoluties moeten uitbreken en daardoor weer onnoemelijk veel doden gaan vallen?
Democratie is slechts een flinterdun laagje wat een samenleving overeind houdt. Hoe kunnen wij weer terugkeren naar een leefbare democratie waarin, door een eerlijke economie en een eerlijke verdeling van onze resources, de rust zal kunnen terug keren op deze aarde?
Mogelijk is dit weer een Utopie in mijn gedachten gang. Ik weet echter dat velen, over de hele wereld, ook met deze gedachten en ideeën rondlopen. Of wij dat kunnen realiseren blijft een toekomstdroom.
De ezel lacht mij tegemoet, ik begin aan een nieuw werk. De rust in mijn hoofd keert weer terug.