Kwetsbaarheid van geluk
Wij beginnen ons geluk te verliezen. De schoonheid van het bestaan begint te breken. Wij gooien ons geluk bewust te grabbel, alles zal dan voor niets zijn geweest. De random evolutie, waardoor wij zijn ontstaan, wordt dan te niet te gedaan.
Soms heb ik het geluk van een geniale verfstreek op een magisch wit doek. De keuzen die door de mens worden gedaan heeft haar genialiteit verloren. De mens overziet nooit wat de consequenties van haar besluiten zijn in het hier en nu.
De mens gelooft nog steeds in een maakbare wereld, maar de wereld laat niet met zich sollen en zal zich verzetten tegen het fantoom van de maakbaarheid. De mens vernietigt met rasse schreden alles wat dit paradijs ons de laatste 12000 jaar heeft gegeven.
Het geluk van de mens is kwetsbaar zonder dat wij dit beseffen. Heel langzaam wordt de strop om de nek van de mens aangehaald. Wie trekt aan het touw, waaraan die strop vastzit? Wijzelf! Welk een eindeloze onverschilligheid. Ik kan niet zeggen dat het een eindeloze domheid is. De mens heeft in het door haar doorgemaakt evolutieproces voldoende tot meer dan voldoende intelligentie meegekregen. Als je dat tenminste zo zou willen noemen.
Mijn twijfel daarover is gegroeid tot een beangstigende zekerheid. Grote delen van de fauna waarvan de mens deel uitmaakt hebben wij al uitgeroeid. Grote delen van de flora hebben wij ook al uitgeroeid. Wat kan ik nog meer zeggen? Het enige doel is macht en geld en de eindeloze paranoïde manupilatie omdat te behouden.
Velen van ons hebben dezelfde gedachte, zoals ik al in mijn vorige stukken heb geprobeerd duidelijk te maken. De onwaarschijnlijke uitspraken van de grote en machtige bedrijven en het blind doorgaan van die organisaties op een doodlopende weg.
Ook dictators en tirannen zijn overtuigd van dezelfde ideeën, waardoor de mens een weg is ingeslagen waar geen terugkeer van mogelijk is. Een Point of no return. Of zoals ik al eerder heb geschreven over: een Tippingpoint.
Hoe kunnen wij die ontwikkelingen van de mens nu en in de toekomst stoppen? Ons geluk is kwetsbaar, staat zelfs op het punt van breken.
De Europese eenheid wordt met alle macht ondergraven. De USA staat waarschijnlijk op het punt om toch een levensgevaarlijk man te kiezen, die van plan is de USA de afgrond in te sleuren. In het Midden-Oosten zijn fanatieke religieuze krachten aan het werk om het hele gebied aan die religieuze ideeën ondergeschikt te maken.
Rusland heeft weer de wens geuit om terug te willen keren naar het oude USSR en het liefst, in dat proces, de democratische structuren van het Westen te ondermijnen en te vernietigen. China wil per se Taiwan terug hebben onder haar regiem, buiten het binnen haar grenzen onderdrukken en martelen van minderheden in onwaarschijnlijk wrede kampstructuren. Turkije wil weer Griekenland uit haar tent lokken. De lijst is eindeloos.
Een eindeloze lijst van gebroken geluk. Een lijst waaraan geen einde lijkt te komen. De mens is verloren in een labyrint waaruit zij niet meer kan ontsnappen. De mens is veroordeeld om tot het einde van haar bestaan daarin rond te zwerven. Ontsnappen kan niet meer. Zelfs niet met alle technologische wonderen die de mens heeft gecreëerd en mogelijk nog zal creëren.
Ik staar naar mijn schildersdoek. De verfstreken zijn alweer opgedroogd. Mijn machteloze gedachten doorkruisen mijn creativiteit. Ik heb nog het kwetsbare geluk om dingen te creëren, die in de werkelijkheid niet bestaan. De wereld in mijn hoofd is van een kwetsbare simpelheid. Een simpelheid, die niet tegen de wreedheid van dictators en tirannen is opgewassen. De wil om mij daarvan los te maken mislukt. De ruis van mijn machteloze gedachten verstoren mijn kwetsbare geluk. Het enige dat ik soms kan doen, met muziek, die ruis onderdrukken zodat mijn kwetsbare geluk enigszins behouden blijft. De muziek in mijn oren begroeten de nacht die nu mijn atelier doorkruist.
Eind van deze maand loopt mijn expositie af, online vanuit Californië. Ik moet mij concentreren op nieuwe komende exposities, anders spoelt de ellende van deze wereld mij weg.
Licht uit. Kijk door het raam van mijn atelier naar de donkere buitenwereld. Morgen is er weer een dag vol licht en nieuwe hoop.