Mark Pol

Ik ben allergisch voor deze wereld

Ik ben allergisch voor deze wereld

Waar zou ik dan moeten schilderen?

Op de Maan?

Verblindt door de zon en de hitte daarvan

Doen mijn handen smelten.

De schaduw zal mijn handen doen verstenen.

Ik ben allergisch voor deze wereld.

Waar zou ik moeten schilderen?

Op Mars?

De afstand doet verschrompelen door heimwee.

De Rode planeet doet mijn doek te veel verkleuren.

De zandstorm doet mijn verf kraken.

De atmosfeer zou mij verstikken.

Ik ben allergisch voor deze wereld.

Lees meer >> | 30 keer bekeken

Het straatje

I taw a Puddy Tat. I did! I did Taw a Puddy Tat. [i]

Een poes loopt muisstil door het smalle straatje, waaraan mijn Griekse appartementje grenst. Het straatje is een verbinding tussen een drukke doorgangsweg en de boulevard. De poes zit nu doodstil om zich heen te kijken. Het geluid van de zee spoelt door het straatje, alleen de was hangt erbuiten. Af en toe ontsnapt er een menselijk geluid uit de omringende appartementen. De zon belicht de eenzaamheid. Een smalle oase in het drukke Chania.

Net een tekening afgerond in mijn schetsboek. Ik staar naar de rol kleurpotloden, die ik altijd bij mij draag. De melancholie van het geheel brengt mijn gemoed tot rust. Mijn, al dagenlange, verkoudheid begint mij de keel uit te hangen. De wereld wacht niet op mij.

De zee klotst tegen de randen van de natuurlijke inham, vóór de Venetiaanse haven. In deze tijd van het jaar, hebben de Grieken de terrasjes terugveroverd. In dit deel van Chania hebben de Grieken het niet breed. De armoede is daar bijna voelbaar.

Kijk nog steeds naar het smalle straatje. Af en toe verschijnt er een mens, die mens loopt door mijn tijdssnede. Eigenlijk hoort die mens daar niet te zijn. Mijn tijdssnede wordt daardoor verstoord. Uiteindelijk verdwijnt die mens in een van de kleine huisjes. Ik probeer mijn tijdssnede vast te houden, toch ontsnapt die mij omdat mijn ogen afdwalen.

Kijk over dit deel van Chania en zie talloze stille ramen, die mij met verbaasde blik aankijken. Ik probeer hun taal te begrijpen. Het lukt mij niet.

De zee trek weer mijn aandacht. Haar oneindige eindigheid treft mij diep in mijn gevoel. Zij wordt bewogen door krachten van buiten onze planeet. Welk een wonderlijke schoonheid is dat.

Blijf naar mijn gevoel zoeken tussen mijn gedachten. Mijn gevoel komt klem te zitten. De realiteit van de werkelijkheid drukt mijn gevoel naar de achtergrond.

Ik wil gaan starten met een volgende schets. Mijn creativiteit ligt gebroken tussen mijn kleurpotloden. Als mijn handen niet meer kunnen bewegen, dan zijn mijn kleurpotloden dode dingen. Zij liggen daar willoos te wachten. De zon probeert mij te laten lachen en mijn creativiteit op te warmen.

Het is nog steeds erg warm in Chania, mijn geliefde Chania. Probeer mij af te sluiten voor het emotionele lawaai van de wereld. Flarden menselijke ellende schieten langs mijn oor en oog.

Na die korte worstelingen, begin ik toch aan mijn volgende schets. Ik moet in mijn tijdssnede zien te overleven. De ongrijpbare tijd wacht niet.

Wil de volgende week weer terugkeren naar het koude Nederland. Daarna ga ik mijn zus bezoeken. Met haar man gaat het erg slecht.

Loop naar mijn kleine balkon, kan net een stuk van de zee zien.

Mijn schets lukt nu toch redelijk. De rand van de glazen tafel, waaraan ik werk, werkt als een prisma. Het licht van zon verraadt haar kleuren. Licht en kleur zijn met elkaar verbonden.

Sta weer op en zie mensen over de boulevard langs het smalle straatje lopen. Daar is de kans groter dat een mens door mijn tijdssnede loopt. Een man zit op een bankje, dat ik net kan zien, naar de zee te staren. Zouden zijn gedachten parallel lopen aan die van mij?

De mens is vervreemd van zijn eigen wereld. Wij zijn nog steeds naar ons zelf aan het zoeken. Het blijkt ons nog steeds niet te lukken om ons zelf te vinden. In elke tijdssnede van de historie loopt het op een mislukking uit. Wel knap, dat wij het steeds blijven proberen!

Kleur en vorm vinden elkaar in mijn nieuwe schets. Het verwondert mij al mijn hele kunstleven, dat de menselijke creativiteit onbegrensd lijkt. Ondanks alle tragiek, blijft de mens een wonderlijk product van de evolutie.

De avond begint zich aan mij op te dringen. Uit het raam kijkend, zie ik op de daken de zonnecellen als Aliens tegen avondhemel afgetekend. Kan net de sportveldverlichting van het voetbalveld zien. Het lijken net de monsters uit de film, “The War of the Worlds”, naar het boek van H.G. Wells.

De kamer waarin ik zit begint mij te irriteren. Sta op en laat alles liggen. Geen TV. Ga naar buiten om via de boulevard op een terrasje te arriveren. De zeewind koelt mijn somberheid.

De glimlach van de serveerster, verlicht mijn gemoed!

Lees meer >> | 25 keer bekeken

In het oog van de orkaan.

In het oog van de orkaan is het doodstil. Je hoort en ziet niets van de buitenwereld. Niets beweegt. In het oog zit je te midden van een enorme chaos. Rondom het oog wordt alles weggevaagd en vernield. Alles wordt meegesleurd of weggezogen. De lucht rondom het oog lijkt op een afvalberg in beweging. Onherkenbare brokstukken, soms mensen, auto’s, en delen van huizen. Om van de bomen maar niet te spreken.

In het oog van de orkaan heerst een serene stilte alsof de wereld daarbuiten niet bestaat.

Wij leven op dit moment in het oog van een orkaan. Een orkaan van klimaatveranderingen, vluchtelingstromen, overstromingen, oorlogen en onderdrukking. De stilte in het oog is oorverdovend. Elk mens in dat oog wacht bibberend van angst af: “Wat zal er gebeuren er als de orkaan verder beweegt?”.

Zittend in het oog, moeten wij vooruitdenken en ons gezond verstand inzetten in dat denken, over hoe wij in de nabije en verdere toekomst op dergelijke zaken moeten anticiperen. De ondoordringbare massa wolken, die ons omringen en ons uitzicht vertroebelen, hoe moeten wij daarmee omgaan?

Wij zijn ingesloten in onze eigen problematiek. Wij hebben ons laten leiden door de macht van het geld en hebben daardoor onze toekomst verspeeld. Als die problematiek al oplosbaar is, vergt dat een enorme hoeveelheid van de ons beschikbare bronnen.

De orkaan is een samenspel van natuurkrachten in onze atmosfeer, al of niet veroorzaakt door de steeds sterker voelbare gevolgen van de klimaatveranderingen.

Zo is ook de situatie in de wereld een samenspel van theocratische dictaturen, extreem rechtspolitieke dictaturen, armoede, onderdrukking en oorlogen. Wij leven nu in een wereld zoals die ooit eens door Noam Chomsky is geduid.[i]

Wij laten de orkaan haar gang gaan. Wij zitten lijdzaam in het oog te hopen, dat het allemaal wel voorbij zal gaan, terwijl wij elkaar bevechten via politieke debatten. Waaruit uiteindelijk niets uit voortkomt om die voornoemde problematiek aan te pakken.

Politiek gewin is een sine qua non, voor het winnen van zetels. Dat is weer een conditio sine qua non voor het verkrijgen van meer macht om het eigen partij programma door de strot van het volk te drukken. Het landsbelang is daaraan ondergeschikt.

Als het oog van de orkaan zicht gaat verplaatsen, zal het al die besluiteloosheid, onmacht, onwil, verrijking en machtslust vernietigen. Niets zal meer zijn zoals het was. Het volk in een land is slechts een getal, dat overgeleverd wordt aan de macht van het politieke spel.

In het oog van de orkaan moet de politiek haar kans grijpen om naar het volk te luisteren, uiteraard binnen democratische grenzen. Om ook in dat oog een visie te ontwikkelen, hoe het verder moet met al die complexe problematiek, die ons staat te wachten, als de orkaan verder trekt.

Mijn trouwe ezel, mijn doek met vormen en kleuren. Hoe eenvoudig is toch het leven van een kunstenaar. Mijmeren over het oog van een orkaan. Ik ben kwaad. Ik zou mijn werk vanuit het oog in de omringende wolken willen smijten, met de hoop dat het misschien ergens terecht zal komen. Puur random. Het neemt mijn onrust niet weg.

Kijk door mijn atelierraam naar buiten. Zou de wereld daarbuiten zich bewust zijn van het oog van de orkaan? Dat wij de grenzen van ons bestaan, in huidige vorm, bereikt hebben?

Spoel de kwasten uit. Sta op. Loop naar de keuken. Mijn handen bewegen zich lusteloos over het aanrecht. Het is het einde van de ochtend. Ga deze keer met openbaar vervoer Amsterdam in. Het is te koud voor een terras aan de gracht.

Zoek mijn favoriete café, om boven een kop koffie, door het raam naar de wereld te staren.

Het oog is verdwenen.

Lees meer >> | 32 keer bekeken

Wanneer de muziek langs mij heen stroomt ..

Mijn atelier is een deel van mijn bewustzijn. Mijn verbeelde afbeeldingen bewegen zich daar tussendoor. Mijn bewustzijn speelt een spel met mijn emoties. De wereld rondom mijn atelier rolt als een wals voorbij, alles verpletterend op zijn weg. De liefde, het gevoel, de schoonheid en de ons omringende natuur, terwijl de muziek in mijn oren langs mij stroomt.

Het ritme, de poëtische schoonheid van het lied. Ergens diep in mijn hoofd raakt het iets. Ergens in mijn bewustzijn, word ik een geheel met de maat van die muziek. Muziek streelt mijn emoties. Ik droom weg op de golven van de voortgebrachte geluiden.

De paradox van gevoel en ratio. Het verschil tussen creativiteit en innovatie van de kunst. De culturele spanningsboog van het nu, waarin ik leef. Schoonheid is in de ogen van de toeschouwer.

De filosofische vraag zou kunnen zijn: is het wel kunst wat ik maak? Verbeeld ik mij dat ik kunst creëer? Of is het een deel van mijn bewustzijn, waarvan ik denk dat het een realiteit is? Is mijn bewustzijn een fundamentele voorwaarde om elke dag te kunnen overleven? Leef ik wel bewust? Of zijn het alleen mijn emoties, die mij op de been houden?

De wals rolt door. Als ik kijk naar het spoor wat het achterlaat, verlies ik soms de moed. In de verte verdwijnt het gerommel van de alles verpletterende wals. Ik kan het niet stoppen, Merkwaardig. Soms wordt de wals met gejuich ontvangen. Als hij echter is gepasseerd gaat het gejuich over in een pijnlijke stilte.

De muziek streelt mijn gevoel. Door de poëtische schoonheid daarvan, dwing ik bewustzijn en emoties op een lijn te krijgen. Mijn verbeelde afbeeldingen bewegen niet meer. Zij zijn verstild op het canvas. Ik laat de muziek mijn oren weer strelen. Alsof er een wonderlijk mooie vrouw geruisloos passeert.

De twijfel dat ik mij slechts moet onderdompelen in mijn creaties, of mij meer met deze wereld bemoeien? Strijden tegen een immens spanningsveld van een gevecht tussen het goede en het kwade? De schoonheid van de verbeelding van de mens moet duiden? De eindeloze lelijkheid van de mens moet toedekken?

Ik kan mijn bewustzijn niet uitschakelen, zelfs niet in mijn slaap. De wals rolt door, totdat er niets meer valt te verpletteren. Cultuur en beschaving zijn dan opgelost in het niets. De liefde is weg. De schoonheid is verdwenen, het gevoel is onaanraakbaar. Uiteindelijk is het de natuur, die ons zal overleven, als deze beschaving allang is platgewalst.

De muziek brengt mij weer tot bewustzijn. De ratio dringt zich genadeloos aan mij op. De verbeelde afbeeldingen hebben zich vastgezet op het canvas. Dat is uiteindelijk mijn wereld.

Geen wals zal mij kunnen raken. De verbeelding is onaanraakbaar en zal alleen door de dood verdwijnen.

Lees meer >> | 53 keer bekeken

In het oog van de storm..

In het oog van de orkaan is het doodstil. Je hoort en ziet niets van de buitenwereld. Niets beweegt. In het oog zit je te midden van een enorme chaos. Rondom het oog wordt alles weggevaagd en vernield. Alles wordt meegesleurd of weggezogen. De lucht rondom het oog lijkt op een afvalberg in beweging. Onherkenbare brokstukken, soms mensen, auto’s, en delen van huizen. Om van de bomen maar niet te spreken.

In het oog van de orkaan heerst een serene stilte alsof de wereld daarbuiten niet bestaat.

Wij leven op dit moment in het oog van een orkaan. Een orkaan van klimaatveranderingen, vluchtelingstromen, overstromingen, oorlogen en onderdrukking. De stilte in het oog is oorverdovend. Elk mens in dat oog wacht bibberend van angst af: “Wat zal er gebeuren er als de orkaan verder beweegt?”.

Zittend in het oog, moeten wij vooruitdenken en ons gezond verstand inzetten in dat denken, over hoe wij in de nabije en verdere toekomst op dergelijke zaken moeten anticiperen. De ondoordringbare massa wolken, die ons omringen en ons uitzicht vertroebelen, hoe moeten wij daarmee omgaan?

Wij zijn ingesloten in onze eigen problematiek. Wij hebben ons laten leiden door de macht van het geld en hebben daardoor onze toekomst verspeeld. Als die problematiek al oplosbaar is, vergt dat een enorme hoeveelheid van de ons beschikbare bronnen.

De orkaan is een samenspel van natuurkrachten in onze atmosfeer, al of niet veroorzaakt door de steeds sterker voelbare gevolgen van de klimaatveranderingen.

Zo is ook de situatie in de wereld een samenspel van theocratische dictaturen, extreem rechtspolitieke dictaturen, armoede, onderdrukking en oorlogen. Wij leven nu in een wereld zoals die ooit eens door Noam Chomsky is geduid.[i]

Wij laten de orkaan haar gang gaan. Wij zitten lijdzaam in het oog te hopen, dat het allemaal wel voorbij zal gaan, terwijl wij elkaar bevechten via politieke debatten. Waaruit uiteindelijk niets uit voortkomt om die voornoemde problematiek aan te pakken.

Politiek gewin is een sine qua non, voor het winnen van zetels. Dat is weer een conditio sine qua non voor het verkrijgen van meer macht om het eigen partij programma door de strot van het volk te drukken. Het landsbelang is daaraan ondergeschikt.

Als het oog van de orkaan zicht gaat verplaatsen, zal het al die besluiteloosheid, onmacht, onwil, verrijking en machtslust vernietigen. Niets zal meer zijn zoals het was. Het volk in een land is slechts een getal, dat overgeleverd wordt aan de macht van het politieke spel.

In het oog van de orkaan moet de politiek haar kans grijpen om naar het volk te luisteren, uiteraard binnen democratische grenzen. Om ook in dat oog een visie te ontwikkelen, hoe het verder moet met al die complexe problematiek, die ons staat te wachten, als de orkaan verder trekt.

Mijn trouwe ezel, mijn doek met vormen en kleuren. Hoe eenvoudig is toch het leven van een kunstenaar. Mijmeren over het oog van een orkaan. Ik ben kwaad. Ik zou mijn werk vanuit het oog in de omringende wolken willen smijten, met de hoop dat het misschien ergens terecht zal komen. Puur random. Het neemt mijn onrust niet weg.

Kijk door mijn atelierraam naar buiten. Zou de wereld daarbuiten zich bewust zijn van het oog van de orkaan? Dat wij de grenzen van ons bestaan, in huidige vorm, bereikt hebben?

Spoel de kwasten uit. Sta op. Loop naar de keuken. Mijn handen bewegen zich lusteloos over het aanrecht. Het is het einde van de ochtend. Ga deze keer met openbaar vervoer Amsterdam in. Het is te koud voor een terras aan de gracht.

Zoek mijn favoriete café, om boven een kop koffie, door het raam naar de wereld te staren.

Het oog is verdwenen.

Lees meer >> | 35 keer bekeken

Het straatje

I taw a Puddy Tat. I did! I did Taw a Puddy Tat. [i]

Een poes loopt muisstil door het smalle straatje, waaraan mijn Griekse appartementje grenst. Het straatje is een verbinding tussen een drukke doorgangsweg en de boulevard. De poes zit nu doodstil om zich heen te kijken. Het geluid van de zee spoelt door het straatje, alleen de was hangt erbuiten. Af en toe ontsnapt er een menselijk geluid uit de omringende appartementen. De zon belicht de eenzaamheid. Een smalle oase in het drukke Chania.

Net een tekening afgerond in mijn schetsboek. Ik staar naar de rol kleurpotloden, die ik altijd bij mij draag. De melancholie van het geheel brengt mijn gemoed tot rust. Mijn, al dagenlange, verkoudheid begint mij de keel uit te hangen. De wereld wacht niet op mij.

De zee klotst tegen de randen van de natuurlijke inham, vóór de Venetiaanse haven. In deze tijd van het jaar, hebben de Grieken de terrasjes terugveroverd. In dit deel van Chania hebben de Grieken het niet breed. De armoede is daar bijna voelbaar.

Kijk nog steeds naar het smalle straatje. Af en toe verschijnt er een mens, die mens loopt door mijn tijdssnede. Eigenlijk hoort die mens daar niet te zijn. Mijn tijdssnede wordt daardoor verstoord. Uiteindelijk verdwijnt die mens in een van de kleine huisjes. Ik probeer mijn tijdssnede vast te houden, toch ontsnapt die mij omdat mijn ogen afdwalen.

Kijk over dit deel van Chania en zie talloze stille ramen, die mij met verbaasde blik aankijken. Ik probeer hun taal te begrijpen. Het lukt mij niet.

De zee trek weer mijn aandacht. Haar oneindige eindigheid treft mij diep in mijn gevoel. Zij wordt bewogen door krachten van buiten onze planeet. Welk een wonderlijke schoonheid is dat.

Blijf naar mijn gevoel zoeken tussen mijn gedachten. Mijn gevoel komt klem te zitten. De realiteit van de werkelijkheid drukt mijn gevoel naar de achtergrond.

Ik wil gaan starten met een volgende schets. Mijn creativiteit ligt gebroken tussen mijn kleurpotloden. Als mijn handen niet meer kunnen bewegen, dan zijn mijn kleurpotloden dode dingen. Zij liggen daar willoos te wachten. De zon probeert mij te laten lachen en mijn creativiteit op te warmen.

Het is nog steeds erg warm in Chania, mijn geliefde Chania. Probeer mij af te sluiten voor het emotionele lawaai van de wereld. Flarden menselijke ellende schieten langs mijn oor en oog.

Na die korte worstelingen, begin ik toch aan mijn volgende schets. Ik moet in mijn tijdssnede zien te overleven. De ongrijpbare tijd wacht niet.

Wil de volgende week weer terugkeren naar het koude Nederland. Daarna ga ik mijn zus bezoeken. Met haar man gaat het erg slecht.

Loop naar mijn kleine balkon, kan net een stuk van de zee zien.

Mijn schets lukt nu toch redelijk. De rand van de glazen tafel, waaraan ik werk, werkt als een prisma. Het licht van zon verraadt haar kleuren. Licht en kleur zijn met elkaar verbonden.

Sta weer op en zie mensen over de boulevard langs het smalle straatje lopen. Daar is de kans groter dat een mens door mijn tijdssnede loopt. Een man zit op een bankje, dat ik net kan zien, naar de zee te staren. Zouden zijn gedachten parallel lopen aan die van mij?

De mens is vervreemd van zijn eigen wereld. Wij zijn nog steeds naar ons zelf aan het zoeken. Het blijkt ons nog steeds niet te lukken om ons zelf te vinden. In elke tijdssnede van de historie loopt het op een mislukking uit. Wel knap, dat wij het steeds blijven proberen!

Kleur en vorm vinden elkaar in mijn nieuwe schets. Het verwondert mij al mijn hele kunstleven, dat de menselijke creativiteit onbegrensd lijkt. Ondanks alle tragiek, blijft de mens een wonderlijk product van de evolutie.

De avond begint zich aan mij op te dringen. Uit het raam kijkend, zie ik op de daken de zonnecellen als Aliens tegen avondhemel afgetekend. Kan net de sportveldverlichting van het voetbalveld zien. Het lijken net de monsters uit de film, “The War of the Worlds”, naar het boek van H.G. Wells.

De kamer waarin ik zit begint mij te irriteren. Sta op en laat alles liggen. Geen TV. Ga naar buiten om via de boulevard op een terrasje te arriveren. De zeewind koelt mijn somberheid.

De glimlach van de serveerster, verlicht mijn gemoed!

Lees meer >> | 35 keer bekeken

Kijken

Ontbijt net gegeten en kijk naar het ochtendjournaal. Kijk naar de situatie in de wereld. Mijn ochtendhumeur wordt daardoor niet beter van. Ondanks alle positieve ontwikkelingen, die zich tussen al het geweld door worstelen, is het eigenlijk één grote droefenis.

Kijk naar de gevolgen van de aardbevingen en overstromingen. Kijk naar de gevolgen van al die vluchtelingen, die proberen landen te bereiken waar het leven nog redelijk en veilig is. Kijk naar de gevolgen van dictaturen, oorlog en onderdrukking.

In mijn uiterste verwarring roep ik dan: “De mens is een evolutionaire mislukking!” Kijk dan ook naar mijzelf, ik ben een van die mensen.

Verlaat de keuken en ga met een zucht achter mijn ezel zitten. Sta weer op, loop uiteindelijk een tijdje door mijn appartementje te ijsberen. Buiten is het al een paar dagen een “Indian summer”. Kijk er met er met lege ogen naar.

Doe de deur naar mijn tuintje open en probeer door het inhaleren van de buitenlucht rustig te worden. Het journaal is afgelopen. Schakel het geluid uit.

Mijn boosheid en onrust nemen geleidelijk af. Kruip achter mijn laptop. Ik verdiep mij al een paar jaar in Robotica en Artficial intelligence. Ik volg de colleges, als ik tijd heb, als autodidact aan de Rijks Universiteit Groningen. Ik bekijk de beschrijvingen, lees de verplichte literatuur en als die er niet bij staat probeer ik uit de beschrijving de literatuur erbij te zoeken.

Zittend achter mijn laptop probeer ik zo mijn kennis te vergroten en mijn gedachten te verzetten. Ik vond dat gebied van Robotica en AI al lang erg interessant en besloot, na veel gezoek, dat te gaan volgen bij de RUG.

Een kunstenaar, die kijkt naar dat deel van de wetenschap, is een kunstenaar die tracht zich te conformeren met die ontwikkelingen. Het leert mij ook meer inzicht te verkrijgen in die zich razendsnel ontwikkelende wetenschap.

Kijkend naar mijn verleden en naar mijn toekomst, ook van de mijn omringende wereld, is het uitermate boeiend waar wij heen zullen gaan met al die technologie. Er is nog heel veel onzekerheid daarover. De samenleving moet zeer alert zijn wat de strategie is van onder meer de machtige technologie reuzen, die mede gaan bepalen waar het uiteindelijk naar toe zal gaan.

Ook de politiek moet zeer nauwkeurig blijven kijken naar die ontwikkelingen, anders geven zij een heleboel macht uit handen.

Tussen al de drukte van een kunstenaar, voel ik het toch als een verplichting, om bepaalde ontwikkelingen te blijven volgen. Als ik zie en kijk hoe AI zich met steeds grotere impact ook doordringt in de kunstwereld[i]. Bijvoorbeeld ook in de literatuur en de wetenschap.

Ik kijk naar die verschuivingen met grote zorgen. Ook de vrijheid en de kwaliteit van de informatievoorziening, waarvan de eenduidigheid onder steeds grotere druk komt te staan.

Als kunstenaar zal ik mij toch sterk moeten maken en die veranderingen met open geest op de voet moeten blijven volgen. Kijkend en verbazend, maar ook anticiperend. Dat zal mijn lange termijnstrategie moeten zijn.[ii]

Ik hoop dat ik niet verpletterd zal worden door de druk van al die veranderingen. Dat ik steeds zal moeten blijven kijken naar een continue veranderende wereld, maken mijn ogen moe en vertraagd mijn creativiteit.

Ik keer terug tot mijn eigen wereld waarin creativiteit nog niet is ondergesneeuwd door AI.

Ik omhels mijn ezel!

Lees meer >> | 36 keer bekeken

Duisternis

Het is donker in mijn appartementje. De duisternis houdt mij in een beschermende omhelzing. Wonderlijk hoe mijn ogen zich steeds meer aanpassen aan de duisternis.

De helderheid van de oplichtende cijfers van mijn klok in de woonkamer beginnen mij te verblinden. De gedempte geluiden van de buitenwereld, worden door de duisternis verscherpt.

Ik wil mij afschermen van deze wereld. Ik wil mijn atelier en ezel even niet zien. Ik zit op de grond. Ik zie flarden van beelden, die in de duisternis door mijn hersenen mij worden voorgetoverd. Het sluiten van mijn ogen daarvoor helpt uiteraard niet.

Als er nergens meer licht zou zijn en de wereld is gehuld in eeuwige duisternis, wat zou er dan van mens en dier overblijven?

Zitten in duisternis maakt alle dingen om je heen zeer betrekkelijk. Het is een confrontatie met het zelf. Onze hersenen zijn ononderbroken dag en nacht bezig. Zelfs als wij dood zijn gegaan blijven onze hersenen soms nog een uurtje of zo door pruttelen.

Ik ben mijn hele leven een dromer[i] geweest. Ondanks alle activiteiten in mijn leven. In de duisternis zijn de dromen over het heden en de toekomst momenten, waarin de rust daarover langzaam in jezelf bezinkt.

Ik houd mijn ogen gesloten om niet te hoeven zien hoe de tijd verstrijkt. In mijn gedachten wil ik in een cocon wegzweven. En mij tijdloos kunnen verplaatsen over de oppervlakte van onze planeet. Met voldoende afstand, zodat ik het leven daarop niet meer kan zien. Alleen nog de groene en blauwe contrasten van onze waterplaneet. Waar het leven al ruim vier miljard jaar bestaat. Het licht van de zon de aarde kunnen zien strelen. Luisterend naar de dimensie-loze stilte.

Mijn appartementje is nog steeds duister, de gedempte geluiden van de buitenwereld zijn bijna verstomd. Bijna kan ik mijn eigen hart horen kloppen. Ik zit nog steeds bewegingsloos op de grond met mijn ogen nog steeds gesloten.

Soms passeren hard pratende stellen mijn tuintje, het geluid daarvan sterft dan weer langzaam weg.

Het leven is als een puzzel, waarin je soms hopeloos naar de missende stukjes aan het zoeken bent. Gedachten daarover zijn puzzelstukjes, die wel of niet de puzzel zouden moeten completeren.

Het leven van een kunstenaar is vaak wanordelijk en ongestructureerd.

Mijn benen beginnen gevoelloos te worden. Toch wil ik de magie van de duisternis niet verbreken.

Na nog een tijd van warrige gedachten, sta ik uiteindelijk op. Kan nauwelijks overeind komen. Loop voorzichtig door de duisternis naar de keuken. Om thee te gaan zetten, moet ik het licht aan doen. De werkelijkheid van het heden heeft de omhelzing van de duisternis verbroken.

Ga met de thee in mijn hand nog even in de kamer zitten. Het is zaterdagavond. Frank Sinatra sings “Saturday night is the loneliest night of the week”.

Bel mijn kunstvrienden om elkaar nog even te kunnen ontmoeten. Neem nog een slok thee en vertrek.

De duisternis kijkt mij in stilte na!

Lees meer >> | 32 keer bekeken

Twijfel

De wereld buiten mijn atelier is stilgevallen. Het lawaai is weggevlucht en heeft zich verscholen achter de fluisteringen. De wind laat de bladeren fluisteren. De maan schuilt achter een donkere wolk. Laat haar licht twijfelend over de stad schijnen. Ik zit bewegingsloos voor mijn ezel.

Sta op en haal mijn middelgrote tekeningenmap uit mijn opslag. Schuif de tekeningen uit over de vloer. Zwijgend kijk ik ernaar. Sommige herken ik nog, de uitwerkingen daarvan hangen bij de diverse kopers.

Tekeningen kunnen niet spreken en ook niet twijfelen. Zij spreken voor zichzelf. Ik leg mijn nieuwe tekeningen ernaast. Kijk twijfelend naar de verschillen. De tijd die is verstreken tussen de tekeningen, zie ik voor mij. Als zij konden spreken van de worsteling waarmee zij zijn ontstaan, zou dat mijn twijfel onmiddellijk hebben weggenomen. Met trage gebaren schuif ik alles weer terug in de map.

Soms twijfel ik over hoe kunst wordt bedreven en wordt doorgemaakt. Kunst is een belevenis van het innerlijke, onbevooroordeeld zonder economische belangen.

Kunst is een menselijke creatie van zijn gevoel, gedachten en ideeën. Neergeslagen als condens op een kouder oppervlak, een neerslag van wat er leeft in deze samenleving.

Kunst zou mensen aan het twijfelen moeten brengen over het heden en over de toekomst van deze 'beschaving'. Is kunst een doorsnede van onze gezamenlijke gedachten en ons gezamenlijk gevoel? Verbindt het de mensen of scheidt zij hen slechts? Dat ging er vandaag door mijn hoofd.

Ik ben nu bezig met vijf schilderijen tegelijk. Waarvan drie voor een expositie, een voor een opdracht en een voor een prijs. De menselijke fantasie is in principe grenzeloos. Wij kunnen ons van alles voorstellen en toch is de meest bizarre fantasie nog niet zo erg als de waarheid.

De kunstenaar zou een meer maatschappelijk gedreven mens moeten zijn. Echter daar wordt zij niet voor getraind noch voor gevormd. Een kunstenaar zou meer een boodschapper moeten zijn van gedachten en ideeën, die zouden moeten bijdragen aan een menselijker samenleving. Ook dat zijn natuurlijk Utopieën.

Kijk door mijn geopende atelierraam naar buiten en zie het koude licht van de lantaarnpalen. Zie nachtvlindertjes, verblindt door het licht, een kansloze dans uitvoeren rondom dat licht. Even kansloos is wereldvrede, even kansloos als de UN-veiligheidsraad, die ons veiligheid zou moeten geven.

De geruisloze vleugelslag van de nachtvlinder, trilt door de nachtelijke stilte. De huizen aan de overkant zijn donker. De mens slaapt twijfelloos. In de stilte hoor ik het geritsel van een rat. De gemeente Amsterdam doet er alles aan om de aantallen ratten te verminderen. Echter zonder resultaat, tenzij haar inwoners daar zelf aan meewerken.

De kilte van de nacht kruipt tegen mij op. Ik krijg het koud. Toch blijf ik staan. De voelbare eenzaamheid brengt mijn gedachten tot rust. Een fietser zonder licht rijdt geruisloos voorbij. Zou hij/zij zich naar huis haasten? Kijk de fietser nog even na.

De nachtelijk rust heeft geen haast. De rust heeft mijn gedachten weer geordend. De sterrenloze nacht met de maan heeft de wind stilgelegd. De nachtelijke rust begint het langzaam te verliezen van het opkomende lawaai van het vroege ochtend verkeer.

Haal nog even wat te drinken. En denk even aan ons als mens. De simpelheid van de mens in dit oneindige heelal waarin wij überhaupt niet zijn terug te vinden, ook al zouden wij dat nog zo graag willen, dat is een drama op zichzelf.

Met een glimlach kruip ik in alle rust in mijn bed.

Twijfelloos val ik uiteindelijk in slaap.

Lees meer >> | 52 keer bekeken

De Vooravond

Zit voor mijn ezel en kijk kritisch naar mijn nieuwe werk. Deze keer niet op canvas, maar op dik papier. Ik heb het werk opgezet met houtskool. Daarna ingekleurd met mijn paletmes. Een nieuwe serie werken aan de vooravond van een nieuwe benadering.

Heb daarmee een voorstel gedaan aan mijn vaste galerie. Zij willen eerst de uitwerkingen daarvan zien. Dan gaan zij al of niet akkoord met de nieuw te plannen expositie van mijn werk.

Ik ga eerst een serie van drie ontwerpen en uitwerken. Met dat resultaat ga ik terug naar de galerie.

Aan de vooravond van deze nieuwe stap, komen toch herinneringen naar boven. Herinneringen over de eerste schreden naar het zoeken van een betrouwbare galerie, die met mij zaken zou willen doen. Herinner mij de vele afwijzingen en de soms botte reacties. Om dan uiteindelijk iemand te vinden. Dat voelt toch als een overwinning en ook een erkenning.

Daarna zo snel mogelijk mijn oeuvre uitbreiden, zodat de galeriehouder een goede selectie kan maken. Met een thema waardoor de kunstgevoelige klanten geïnteresseerd zullen raken.

De opbouw, uitwerking en afwerking van de werken. Het urenlange ijsberen in mijn atelier. De slapeloze uren. Het opstaan bij dag en dauw om een inval te gaan uitwerken in een schets. Stapels schetsboeken vol met ontwerpen, die het niet hebben gehaald.

In slaap vallen voor de ezel. Met een verstijfde nek halverwege de ochtend wakker worden. De investeringen in het materiaal. Dan de vooravond van de werkelijke expositie.

Alles gereed. De selectie, inrichting en promotie. Dan de nagelbijtende opening. De eerste dag is cruciaal. Dan moet de verkoop gaan lopen, anders gaan alle investeringen in rook op. Tijdens de vooravond: weer ijsberen, geen slaap. Opening! Volle galerie. Verkoop gaat lopen. Galeriehouder lacht. Ik lach met mijn te korte nagels en wallen onder mijn ogen. Tweede dag loopt ook.

Eindelijk kan ik slapen.

Sinds die tijd hebben wij een goede en zakelijke vriendschap opgebouwd. Dat alles werkt geruststellend.

De vooravond waar hoop en twijfel elkaar kruisen. Dat is net als het leven. Elke dag is een verrassing en ook een cadeau. In een wereld die continue aan het veranderen is. Een wereld waarin je meereist in de stroom van de geschiedenis. Een geschiedenis die jou overkomt.

Uiteindelijk stuurt het lot jouw leven. Een leven waarin het lot jou gunstig of ongunstig kan zijn. En soms zul je het lot een handje moeten helpen.

Mijn tweede ontwerp en uitwerking daarvan is bijna klaar. Start straks met deel drie.

Mijn melancholisch gevoel krijgt weer de overhand en drijft mijn blik weer naar mijn atelierraam. Die momenten zijn voor mij belangrijk om mijn overpeinzingen te ordenen.

Het kunstenaarschap is als een tennisser die alleen singles speelt. Hij moet altijd een sterk morele en geestelijke conditie hebben. Je staat er altijd alleen voor. Hij/ zij zal nooit kunnen opgeven.

Ik zit met licht aan in mijn atelier naar mijn werk te kijken. Morgen bij daglicht nogmaals bekijken. Doe het licht uit en sluit de deur achter mij.

Mijn tuintje is nu donker en de straat verlaten.

Het koude licht van de lantaarnpalen doen mij even huiveren. Sluit alles af. Ruim de keuken op en val in mijn stoel met een boek. Probeer te lezen. Mijn gedachten dwalen af.

Zit plots in een wereld, waarin alles zich steeds herhaalt, zoals in de film “Groundhog day” met Bill Murray als de humeurige Phil Connors.

Wordt wakker door de het geluid van mijn vallende boek. Loop verdwaasd met de droom nog in mijn hoofd naar mijn bed.

Val in een droomloze slaap.

Lees meer >> | 59 keer bekeken