Mark Pol

Wind

Wij fietsen door de wijk waarin wij wonen. De zon glinstert achter een dunne sluier wolken. De wind is koud en krachtig. Er rolt een blikje over de stoep en trekt al rammelend mijn aandacht.

Een melancholieke gedachte van eenzaamheid flitst door mijn hoofd. Als er niemand meer zou zijn in deze wijk. Als alles zou zijn uitgestorven en er een totale leegte zou zijn met alleen het rammelende blikje voortgestuwd door de wind. Een blikje eenzaam tussen het zich opstapelend vuil.

Een stapel die steeds hoger zou worden door het gebrek aan vlijtig schoonmakende en opruimende medewerkers van de gemeente reinigingsdienst. Hoe lang zou het blikje nog kunnen voort rammelen?

 Hoeveel jaren zouden er voorbij gaan voordat het blikje, aangetast door de tijd, zou verdwijnen. Het voortrollen gestopt zal zijn. Zal er dan nog wind zijn? De wijk zal waarschijnlijk helemaal zijn verwilderd. Het zou zijn veranderd in een ondoordringbare jungle. De gebouwen zouden zijn overwoekerd en onherkenbaar veranderd in spookachtige groen uitgeslagen ruïnes.

De tijd zal uiteindelijk elke rest van onze beschaving hebben uitgewist. De stad zo als wij die nu kennen zal volledig worden gewist en de contouren daarvan zouden verdwijnen. Al het vuil en ook mijn blikje zal volledig zijn opgenomen en verdwenen zijn door de kracht van de natuur. Niets zal nog worden herinnerd aan ons dierlijk mens zijn.

En als de wind verdwenen is zo zal ook de zon zijn verdwenen als aanjager van de wind. Of wij worden opgeslorpt door de zon als rode reus en dan allang zijn verschroeid. Of al het leven op deze aardbol is verdwenen door extreme klimaatveranderingen.

Amsterdam, 27 mei 2020.

Lees meer >> | 336 keer bekeken

A summer day in May

We were sitting in our small garden at the side of a not so busy street. Watching life goes by and seeing silly people, serious people and strange people. The sun gives everything a lovely lightness. While sitting there I hear patches of voices, mixed with incoherence music.

Sometimes the voices are too much for me, so I reenter our apartment through the French windows.

In our apartment I am walking aimlessly through the rooms at the same time I collect my drawing book and color pencils to take them outside. The voices are muted a little bit so I can start to concentrate on my drawing.

While the birds are playing in the trees and I am trying to concentrate on my drawing, my thoughts are pulling me into another mood. I am tossed between melancholy and hope.

 A bee is humming around the flowers. My eyes are seeing that wondrous insect, which are so important for our well being on this planet. I return to my thoughts and focus on hope.

Hope that humankind will make the right decisions in the near future about how we create a society were in everybody will live a healthy, peaceful and happy life.

I know that hope is a more or less stupid way of thinking, but never the less it always comes to my mind if I think about those things.

A summer day in May in our little garden it make you think about the vulnerability of life itself. How we will disappear forever at the end of our lives. And the hope, there is it again, that our children has the luck and good times to make the right choices.

A summer day in May: how happy we are to live in it!

Mark Pol

Amsterdam.

Lees meer >> | 336 keer bekeken

Stromende tijd

De tijd is als een traag stromende warme stroop. Het kleeft aan je. Het smaakt aangenaam. Alles plakt. Tijd bestaat eigenlijk niet. Het is een bedenking van de mens om zijn leven in een bepaald ritme in te delen.

Wij worden nu in de traag stromende warme stroop meegetrokken. Wij kunnen niet ontsnappen aan de werkelijkheid van de tijd. De tijd kleeft aan ons en het is niet weg te wassen, want wij bevinden ons in het midden van de stroom. Toch proberen wij te ontsnappen. Ontsnappen aan de afschuwelijke werkelijkheid van de stromende tijd. Proberen ons leven en werken opnieuw te synchroniseren aan deze nieuwe werkelijkheid.

Blijven leven in de werkelijkheid van de ons omringende natuur. Een natuur die ons weer met de kwetsbaarheid van ons bestaan confronteert. De natuur die laat merken dat de wij de grenzen van ons bestaan bereikt hebben. Een bestaan dat de natuur dwingt zijn grenzen aan ons te tonen.

De stromende tijd waarin wij worden meegetrokken laat ons merken dat wij alles waarin wij tot op heden in geloofden moeten gaan herzien. Onze technologie, onze sociale samenhang, onze economie etc.. Zowel binnen de landsgrenzen als wereldwijd. Om aan deze wurgende traag stromende tijd te kunnen ontsnappen hebben wij geen keuze om alles te gaan herzien, maar nu gerelateerd aan de menselijke maat. De mens is de maat der dingen schreef iemand eens.

De hand die aan ons wordt uitgestoken om ons te redden uit de traag stromende tijd moeten wij grijpen. Nu liggen de kansen nog open, nu is er een algemeen begrip, nu zijn de meesten van ons nog bereidt daarin mee te gaan en die gebieden gezamenlijk te overdenken.

De tijd is rijp om te ontsnappen aan de traag stromende tijd.

Mark Pol, Amsterdam, 15 april 2020.

Lees meer >> | 323 keer bekeken

Structured Chaos

De evolutie is geen gestructureerde opeenvolging van stappen, die vooraf zijn bedacht. In de ontwikkeling van deze planeet tot op heden zijn er levensvormen ontstaan en ook weer verdwenen of zijn vervangen door andere, mogelijk, aanvullende levensvormen.

Onze planeet is een systeem van in elkaar passende leefsystemen die elkaar aanvullen en/of in evenwicht houden. De mens dacht dat al die levensvormen geen verband hielden met elkaar en het ene niets met het andere te maken had. Steeds meer komt de mens tot de ontdekking dat de natuur zeer efficiënt is en niets laat leven wat niet bijdraagt aan haar eigen systeem.

De natuur die ons omgeeft lijkt een chaos, maar is streng hiërarchisch gestructureerd. Wij als deel van dat geheel aan in elkaar grijpende structuren zijn eigenlijk een weeffout in die evolutie.

Wij willen geen deel uitmaken van het systeem van de aardse natuur, wij willen onze eigen weg bewandelen en ons niets hoeven aan te trekken van welk natuurlijk systeem dan ook.

Door toevallige sprongen in de evolutionaire ontwikkeling hebben wij de neo-cortex en een opponeerbare duim gekregen, die ons elk in staat stelt om dingen te maken. Met die neo-cortex maken wij ons zelf wijs, dat wij ons aan dat systeem zouden kunnen onttrekken.

Helaas is dat een utopie gebleken en de uitkomst daarvan zal ons nog vele verrassingen bezorgen.

De chaos die wij aanbrengen in de natuurlijke systemen zal uiteindelijk het einde betekenen van de menselijke “beschaving”.

Mark Pol, Amsterdam, 11 maart 2016.

Lees meer >> | 298 keer bekeken

Out of My Mind

Stress! Wij treden uit ons zelf door spanning en overbelasting. Wij raken de weg kwijt en zijn onhandelbaar.

Wij verliezen onze relaties met onze partners en raken in onszelf verloren.

De mens heeft zichzelf in een harnas gedwongen waaruit hij niet meer kan ontsnappen.

De mens is een volume artikel geworden een artikel waarvan je jezelf kunt ontdoen. Weggooien of sociaal uitsluiten.

Raken ons sociaal vangnet kwijt, hebben hoge onbetaalbare schulden en raken dakloos.

De ellende met de vluchtelingen die worden gebrandmerkt als terroristen, terwijl zij alles hebben moeten achterlaten. Italië dat gefrustreerd is geraakt doordat de EU hen heeft laten zitten met het vluchtelingen probleem.

Het opschuiven van politieke structuren richting fascisme in de ons omringende landen.

Daardoor dreig ik Out of My mind te treden en mijn gezicht te verliezen. Wordt ik gewurgd door al die uitzichtloze problemen. Problemen waarop ik het antwoord niet kan vinden.

Doch misschien is er hoop en hoef ik niet Out of My mind te geraken. Hoef ik niet als een kip zonder kop tóch mijn kop in het zand proberen te steken.

oop doet leven zei ooit eens iemand. Misschien had hij/zij gelijk. Zonder hoop geen leven.

Hoop, voordat ik Out of My mind geraak!

Mark Pol, Amsterdam, 27 mei 2018.

Lees meer >> | 312 keer bekeken

De tijd kruipt ..

… voorbij. De leegheid van het bestaan is als de stilte in de straten van de stad. Alles passeert ons op afstand. Het virus stopt onze menselijke gewoonten. Het leven passeert onze werkelijkheid. Onze ratio wordt gekweld. Het is met de mensheid slecht gesteld. Onze drang en toekomst worden belaagd door onze tomeloze domheid.

Het beste en slechtste in ons mensen komt in deze tijd naar boven. Het was natuurlijk altijd al zo, maar deze situatie heeft de grens daarvoor verlaagd. De sociale grenzen worden verscherpt doordat de rijken zich kunnen gaan afzonderen op plaatsen die de armere zich niet kunnen veroorloven.

Politieke leiders die uitsluitend de economische gevolgen proberen te bestrijden omdat de rijken en superrijken hen dat influisteren. Voorstellen om de ouderen dan maar op te offeren om de economie niet te laten lijden onder deze pandemie.

Hoe krijg je dat uit je mond? Hoe ver moet de samenleving zijn afgedwaald van elke menselijke realiteit? Dat is de werkelijkheid van het bestaan. De mens is de mens zijn probleem. Ik weet niet wie dat ooit heeft gezegd of geschreven.

Deze pandemie bewijst weer eens hoe kwetsbaar de mens is op deze bewoonbare planeet. Wij kunnen niet weg, wij moeten onze wijze van leven anders gaan inrichten. De mens moet weer de maat der dingen worden. Echter wij hebben onszelf bewezen, dat als wij alles weer achter de rug hebben wij weer rustig ons leven weer oppakken en het weer business as usual zal zijn.

Mark Pol

Amsterdam 26 maart, 2020.

Lees meer >> | 317 keer bekeken

Kerstfeest 1950

Op de Christelijke lagere school begon het al, vroeger de school met den Bijbel.

Kerstbomen, kerstliedjes en kerstkransjes. Ook thuis begon het gedoe met een kerstboom versieren. Het stressen met de kerstboomlampjes, kaarsjes etc. etc.. Ik als nog steeds dromend jongetje zag het allemaal aan mij voorbij gaan.

Mijn moeder constant in de weer, o ja het weer, weer een witte kerst. Dat was toen nog heel normaal. Het begon vaak op tijd te sneeuwen, zodat kerst en kerstkaarten synchroon liepen.

Het mooiste vond ik altijd de kerstavonden. Het licht van de kaarsjes die werd gereflecteerd in de ballen en het engelenhaar. O ja en dan de muziek, waarnaar ik uren kon luisteren. Ik was gek van muziek en de liedjes, geen kerstliedjes, maar die oude Amerikaanse muziek van de veertiger- en vijftigerjaren, die ik zelf op mocht zoeken op de oude Philips plank radio. Met tussendoor soms een Mexicaanse hond. Soms zakte de sterkte van de ontvangst langzaam weg en kwam even later weer langzaam terug.

Kerst was toen iets magisch: vrede op aarde en in de mens een welbehagen? Ach, wat wist ik toen van de mij omringende wereld. Kerst is verdwenen net zo als de magie. Wij zijn de magie verloren. Zullen wij die ooit terugvinden?

Lees meer >> | 332 keer bekeken

At the end of our lives

We will disappear into the black hole of timelessness .....

Amsterdam Aug. 3 rd. 2019.

Lees meer >> | 416 keer bekeken

Upstream People Gallery hosts 16th Abstraction Juried Online International Exhibition

Upstream People Gallery hosts 16th Abstraction Juried Online International Exhibition

Artists share their visual expertise in several abstract artworks.

 OMAHA, Neb. - Nov. 9, 2014 - PRLog -- Following are the artists selected for this year's showcase: Kathryn Cramer Brown of Bridgewater, Virginia; Elinore Bucholtz of New York, New York; Subha Chaudhuri of Evanston, Illinois; Ray Chen of Terre Haute, Indiana; Christine Cook of Naples, Florida; Arturo Cruz of Loretto, Minneapolis; Carlos Gonzalez of Miami Gardens, Florida; Betty (Bet) F. B. Gusta of Davenport, Iowa; Jeffrey Haupt of Starkville, Mississippi; Joseph Kagle of The Woodlands, Texas; Joey Korom of Chicago, Illinois; Daniel Koval of Frostburg, Maryland; George Marlowe of Marina Del Rey, California; Adilson Matioli of Sao Paulo, SP Brazil; Ryota Matsumoto of Mitaka-shi, Japan; Jose Acosta Miyer of Hialeah, Florida; Mary Barton Nees of Johnson City, Tennessee; Mark Pol of Amsterdam, The Netherlands; Nancy Wyman Ray of Rock Hills, South Carolina; Lois Schlachter of Spring Mount, Pennsylvania; Diane Shaw of Martin, Tennessee; Toni Silber-Delerive of New York, New York; Ralph White of Redondo Beach, California and Kristina Zallinger of Hamden, Connecticut​

Lees meer >> | 479 keer bekeken