De evolutie is geen gestructureerde opeenvolging van stappen, die vooraf zijn bedacht. In de ontwikkeling van deze planeet tot op heden zijn er levensvormen ontstaan en ook weer verdwenen of zijn vervangen door andere, mogelijk, aanvullende levensvormen.

Onze planeet is een systeem van in elkaar passende leefsystemen die elkaar aanvullen en/of in evenwicht houden. De mens dacht dat al die levensvormen geen verband hielden met elkaar en het ene niets met het andere te maken had. Steeds meer komt de mens tot de ontdekking dat de natuur zeer efficiënt is en niets laat leven wat niet bijdraagt aan haar eigen systeem.

De natuur die ons omgeeft lijkt een chaos, maar is streng hiërarchisch gestructureerd. Wij als deel van dat geheel aan in elkaar grijpende structuren zijn eigenlijk een weeffout in die evolutie.

Wij willen geen deel uitmaken van het systeem van de aardse natuur, wij willen onze eigen weg bewandelen en ons niets hoeven aan te trekken van welk natuurlijk systeem dan ook.

Door toevallige sprongen in de evolutionaire ontwikkeling hebben wij de neo-cortex en een opponeerbare duim gekregen, die ons elk in staat stelt om dingen te maken. Met die neo-cortex maken wij ons zelf wijs, dat wij ons aan dat systeem zouden kunnen onttrekken.

Helaas is dat een utopie gebleken en de uitkomst daarvan zal ons nog vele verrassingen bezorgen.

De chaos die wij aanbrengen in de natuurlijke systemen zal uiteindelijk het einde betekenen van de menselijke “beschaving”.

Mark Pol, Amsterdam, 11 maart 2016.