Mark Pol

Bladerdak

Liggend op mijn rug in het gras. In het gras onder een boom. Door het bladerdak van die boom kon ik nog net de blauwe lucht waarnemen. Ook de zon schitterde er tussendoor. Een lichte bries zorgde voor een spelende schaduw over mijn gezicht van de bewegende bladeren. Ik voelde mij beschermd door de boom. Niets zou mij kunnen raken, niets zou nog mijn droom kunnen onderbreken.

Bladerdak, ik zou onder dat dak willen wonen voor de rest van mijn leven. Het ritme van de seizoenen en de bescherming onder dat bladerdak zouden mij bewust maken van de intensiteit van deze wereld.

De winter: Ik zou liggen rillen en bevriezen. Bedekt door sneeuw. IJspegels zouden van mijn gezicht afhangen. ‘s-Nachts zou ik liggen staren tussen de zwarte koude bladerloze takken door, naar de ijskoude twinkelende hemel. Ik zou de sneeuwstormen voorbij zien trekken en ik zou mij terugtrekken tussen de kille wortels en mij bedekken met de droge bevroren bladeren van het bladerdak.

De lente: Langzaam zou ik ontdooien en ontwaken onder een takken dak waaraan de bladeren aan het ontspruiten zijn. De zon doet de aarde ontwaken en de kou verdrijven. Het gras kleurt en de bloemen ontsnappen aan de knop. Vogels zorgen weer met nesten en eieren voor een volgende generatie. Bladeren worden weer een dak. Ik lig daaronder weer veilig en beschermd op mijn rug. De warmte van de lente kriebelt mijn ontwakende droom.

De zomer: Het bladerdak is bijna ondoordringbaar voor het zomerse licht. Ik staar weer naar de nauwelijks zichtbare blauwe hemel. Dag en nacht worden uiteengedreven. De aarde fluistert met het volle leven. Ik luister naar de lach van de zomerse mens. Moeder aarde glimlacht. ’s-Nachts als de aarde weer wat afkoelt en de sterren flikkeren door de warme opstijgende lucht, stijgen mijn gedachten mee op. Ik stijg uit boven het bladerdak en kijk neer op de slapende aarde. Is niet elke droom een vertaling van de werkelijkheid, die wij anders niet kunnen waarnemen?

De herfst: Het bladerdak verkleurt gelijk mijn dromen verkleuren. De bloemen kwijnen weg en bladeren van mijn bladerdak vormen een dwarrelend tapijt onder de boom. Door het verdwijnende bladerdak zie ik de grijs wordende hemel. Een hemel bedekt met grote dreigende wolken, waarin plotseling een storm opsteekt. Het bladerdak wordt door de storm ruw kaalgeplukt. Als de zon doorbreekt en de randen van de wolken zilverachtig kleurt, zijn haar stralen kil. Als de wereld door de herfst rood, goud en geel is verkleurd en de regen mijn gezicht heeft doorweekt, weet ik dat mijn droomritme zich weer zal herhalen.

Als de aarde haar seizoenen verliest, dan kan ik niet meer dromen op mijn rug onder het bladerdak van mijn droomboom. Dan zal het leven zijn verdwenen. Dan zal deze aarde met mijn droombroom zijn verdwenen en opgelost zijn in het oneindige niets.

Ik ontwaak, til mijn hoofd op terwijl ik om heen kijk. Hmm hoe lang heb ik liggen slapen? Ik rek mij uit en sta op. Het is al laat en de zon gaat bijna onder. Ik loop lichtelijk verdwaasd naar huis. De wereld heeft haar realiteit teruggevonden.

Lees meer >> | 307 keer bekeken

De eenzame boom op de heuvel

Tijdens een wandeling door een stil gebied, liet ik mijn blik gaan over het mij omringende landschap. Daar ontdekte ik, kijkend naar de felle blauwe lucht, een heuvel met daar bovenop een kale boom. Een eenzame boom op de top van een heuvel. Ik staarde er een tijdje naar. Wat mij trof was de eenzaamheid van die alleenstaande boom. Het verwonderde mij dat, terwijl ik aan het staren was, er langzaam een figuur van een mens verscheen. Ook die mens stond daar eenzaam en verlaten naast die boom.

Twee eenzame wezens, ooit gevormd op deze planeet. De boom die probeert te overleven en de eenzame mens bescherming te bieden. De eenzame mens die de boom wil gebruiken voor zijn eigen behoefte: hout voor vuur, hout om te bouwen, hout om te gebruiken in gereedschappen. Een merkwaardige tegenstelling tussen twee natuurwezens, gecreëerd tijdens de natuurlijke evolutie op deze planeet.

Een tegenstelling met een merkwaardig einde: de boom die bescherming biedt wordt gebruikt, de mens die de boom gebruikt veroorzaakt zijn eigen einde.

De boom op de heuvel zou een baken van overdenking kunnen zijn. Gedachten die gaan over hoe wij als mens deze planeet (mis-)gebruiken. Gedachten over de functie van het leven op deze planeet en dat de evolutie van het leven een diersoort heeft laten ontstaan in de vorm van een menssoort.

Gedachten over de verwarring van de mens in zijn rol, die hij in zijn korte leven zou moeten spelen in de toekomst van deze planeet. Verwarring over de chaos die hij veroorzaakt. Verwarring over machtsmisbruik en het doelbewust, of onbewust, de ecologie waarvan hij deel uitmaakt, ten gronde richt.

De eenzaamheid wordt nog versterkt doordat deze planeet waarop wij leven, als deel van ons zonnestelsel, uniek is in zijn soort. Al het gezoek naar een nieuwe aarde heeft nog steeds niets opgeleverd. En al zouden wij iets vinden, dan zou die aarde onbereikbaar zijn met de huidige en toekomstige technologie om ruimtereizen te maken over zulke enorme afstanden. De mens is gebonden aan het lot van deze planeet. Een lot met een onzeker einde.

 Ons idee van reizen naar andere planeten in ons zonnestelsel versterkt alleen maar het gevoel hoe eenzaam wij zijn in dit heelal. Grote en machtige landen die los van elkaar naar Mars reizen met een op afstand bestuurbare robot.

Dat is niet gedaan ten goede van de mens, maar voor het uitbreiden en consolideren van macht, los van wetenschappelijk onderzoek.

Zoekend naar een nieuwe machtsbasis, met als enig doel het vinden van grondstoffen. En ook om op die bijna onbereikbare planeten een nieuwe chaos te creëren van menselijke domheid. Elkaar de macht te betwisten over welk deel van hen is waarop zij als eerste geland zijn. Herhaling van ons eeuwige gerotzooi.

De eenzame boom op de heuvel ziet dat alles aan en probeert de eenzame mens die naast hem staat te beschermen.

Ik ruk mij los van mijn gestaar en gedroom en vervolg mijn weg terwijl mijn gedachten over het voorgaande door mijn hoofd dwarrelen. Een van die dwarrelingen is: hoe dichter ik kom bij het einde van mijn leven hoe vager mijn hoop wordt dat wij als mens uiteindelijk de goede dingen zullen kiezen. Ik voel mij als een kind in een grote snoepwinkel, maar die geen geld heeft om ook maar iets te kunnen kopen.

Geen angst voor de dingen die zullen komen, maar de knagende twijfel of het ooit nog goed zal komen met de mens en met deze planeet.

Verder lopend verdwijnt de eenzame boom op de heuvel langzaam uit mijn gezichtsveld. De mens die daarnaast stond was al verdwenen.

Zal die eenzame boom op de heuvel uiteindelijk ons overleven?

Amsterdam, 29 mei 2021.

Mark Pol.

Lees meer >> | 292 keer bekeken

De versteende tijd

Enige tijd geleden was ik met mijn vrouw in een hotel ergens in Nederland. Een heerlijk strandhotel geheel geprepareerd tegen COVID-19.

Wat mij opviel in de hotelkamer in de zwart stenen drempel van de badkamer, dat er witte vlekjes in zaten. Die drempel zag eruit als een geologische tijdsnede van vele vele miljoenen jaren geleden. In die zwarte drempel zaten wit versteende afdrukken van kleine water-/zeediertjes, die in die tijd moeten hebben geleefd.

Een lang vervlogen geologische tijdsperiode waarin menselijke aanwezigheid ontbrak. Een tijd waarin de aarde haar eigen ecologie nog kon beheersen. Als de tijd is versteend in steen en wij daarna kijken worden wij toch weer geconfronteerd met de relativiteit van ons bestaan als mens. Als er over vele vele miljoenen jaren nog een mens aanwezig zal zijn zal die mens dan nog kunnen kijken naar de tijd waarin wij zijn versteend?

Zal dan de oorlog, haat en racisme zijn versteend? Zal onze wetenschap en technologie zijn versteend? Zal die mens op de drempel van een badkamer een zwart stenen drempel vinden met daarin de versteende oude mens? Met al zijn respectloosheid ten opzichte van de zijn omringende natuur, zijn mede mens, de vrouw, de andersdenkende, die andere cultuur. Zal die mens die misschien dan nog bestaat, die “eigenschappen” niet meer bezitten?

Hoe heerlijk is het te dromen over die versteende tijd, die wij de goede dingen toedichten. Hoe heerlijk is het te dromen over een verre toekomst waarin wij alle dingen, waarmee wij nu worstelen, er dan niet meer zullen zijn.

Wij ons de volgende vraag kunnen stellen over de versteende tijd: krijgen wij nog de kans om te kunnen verstenen? Zal een herhaling van een dergelijke geologische tijdsnede zich nog ooit kunnen voordoen?

Hoe mooi is een gedachtenmodel waarin droom en werkelijkheid dooreenlopen. Hoe mooi zijn verlangens naar de ideale wereld en te weten dat die zich nooit zal kunnen manifesteren. Geconfronteerd worden met onze beperkingen als mens. Onze tekortkomingen, waarin wij onszelf soms beschuldigen dat wij dom zijn en niet kunnen leren van de geschiedenis. Wij zijn niet dom, wij zijn beperkt en begrensd. Wij zijn niet de top van de evolutie, wij zijn slechts een pad in een van de vele evolutionaire paden.

Wij zijn helaas een beperkt dier. Van een soort die enorm succesvol is in het uitroeien van andere diersoorten, die wij zonder enig respect afslachten en misbruiken.

Echter in deze melancholie van gedachten en dromen, komen ook mooie dingen naar boven: onze wetenschap, onze technologie onze kunstuitingen. Ach, ik draai mijzelf weg van mijn laptop en begin over de eindeloze zee te staren en sluit mijzelf af van wat er nu allemaal op deze wereld gebeurt met ergens in mijn hoofd een stille hoop!

Lees meer >> | 294 keer bekeken

Waterdrops

When a drop of water falls down in my sink, it is a melancholy sound. I did not close my tap enough, was my short impulse in my head.

At night when I hear the drops falling from the scaffolding before the façade of my apartment its like a sound out of tune. Then I know it’s raining.

A strange feeling enters my mind: a falling drop is like the time that is passing by. It’s like the ticking of a clock, every drop is a step further into the unknown future. Should the drops know the future? Should it know the rhythmical steps it makes?

Every time I listen at night to the waterdrops my thoughts takes me into limitless thinking. Why always in the night, with one exception of the falling waterdrops in my sink? Are we more sensitive to that sound during the night than during the day? I just do not know. Thinking in the night helps me in my creative process. Which colors should I use in my new painting? What will be my next intuitive drawing? Then suddenly the falling drops sharpens my wandering mind.

It brings me back to the reality of this world in 2020.

The melancholy sound is the melancholy of the time where we live in. A melancholy world where we are trying to outsmart each other by greed and power. Gives me a melancholy mood because we are ultimately trying to forget how much human beings are starving and fleeing.

Every waterdrop reminds me of how much racism and injustice there is in this melancholy world. Every time it rains it rains: no pennies from heaven, just tears.

When I am outside into the rain, the waterdrops should cool my mind. Flushing my melancholy away and fill it with hope. With every waterdrop falling in my sink, falling from the scaffolding, I hope to come closer to a world without the melancholy I feel now.

When after the rain the sun is shining through the clouds, it will give a silver lining. Maybe a rainbow, somewhere over the rainbow bluebird’s fly.

These are lines from well known songs from the American Songbook. If I hear some of those songs it takes away my melancholy even when it rains. It will give me a faint hope that somewhere at the end of the rainbow we will discover gold.

A golden future for this melancholy world enclosed into a waterdrop.

Lees meer >> | 325 keer bekeken

Stardust

Stardust theme used as a film. Used in poems and in dreams that we as Human beings are made of stardust.

Few people are realizing themselves that we and all life here on earth are built of the material that has been formed in the center of the stars. There have been so many generations of stars before the emergence of our sun and our earth, so there should be oxygen, carbon, chalk and all those elements needed for life on this earth. No life could be possible on this planet without those elements.

What did we do with that stardust? Where in the evolution of mankind did it go wrong? The stardust we are made of created brain cloven monsters? What will be our difference with the so-called animals? Are we just humans in our dreams and just in our fantasies: we are the top of the evolution?

When we are gazing in the night to the heavens and see all those beautiful stars and, if possible, because of the light pollution, the Milky way. We are dreaming of ever going to the stars, but we are not able to create a safe and healthy society on this planet. We are not able to live without power and greed. We humans made of stardust are incomplete, we have not reached an evolutionary moment in time that we can say: yes, we are civilized human beings.

What more can we say about stardust, we are an integral part of the evolution of the Universe! Somewhere we were separated during that evolution as a lifeform on this planet we call Earth. Can we call that a lucky strike in the evolution or just a sad dichotomy in an evolution gone wrong?

Should we continue our dreams and call us the happy few who are created by that evolution? Or must we rethink our goals how we should handle all living things on this planet? We as human beings are responsible for this planet. We are given the intellect and the will power to form a future where we will live in peaceful coexistence with all our fellow humans and all the living thing on this unique planet!

Is stardust just a faint remanence of a path in our evolution? Are we able to make the right choices and make this planet a Paradise again?

Let’s make that dreams come true. Let’s make this planet livable again. We as social animals can realize our dreams. Let’s take our responsibilities again. Let’s try to forget power and greed.

We still have time and before we return to stardust and looking back with our last smile on our faces: yes, we did it!

Lees meer >> | 347 keer bekeken

Walking Apes

Gandhi, who answered on the question what he thought of the Western Civilization said: that’s a good idea!

So the next question could be: is there a Western Civilization? If so, how would we describe it in civilized terms? We are indeed walking Apes with the idea that we are rational thinking Human beings.

Is that a mistake? No, because our brains are our problem. As I have wrote it before: we have reptile brains with a new layer over it. The NeoCortex. What do we do with our new brains and our opposable thumbs? We make things. We are creators and planners of beautiful and technical things. Ah, but then comes our reptile brain, our primeval time brain which is still leading our behavior. No matter what we create or make, it will destroy it by i.e. xenophobia, greed, power, war, slavery, murder etc. etc...

Our brain, which was a beautiful step in the evolution of Man, has become our doom. We have proven it in the last 12000 years that we are unable to live with a split brain, with an unsynchronized development history in our brain.

In the mean time I am staying speechless and looking around and still amaze me: what will become of the Walking Apes?

Time will tell!

Lees meer >> | 344 keer bekeken

Speechless

I am speechless and I can’t breathe. My eyes are wide open when I remember all my murdered family during WW II. I am speechless when I look at the world today. This world, were on the most successful species” the Human” lives and how he is behaving.

 Speechless; I can’t find words anymore. As an artist I can’t express it in images nor in drawing nor in painting.

My eyes are staring at my drawing paper and at my canvas. My arms won’t move and my hands are frozen. My breathing stops while I am trying to break the spell.

So I am sitting now before my laptop and try to translate my thoughts into words. The concepts are blocked and my words are disappearing into a misty world of sounds.

What kind of wind is blowing through our society? What is going through our brains? Maybe we are losing our future, maybe the time has come that we must protect our Foundation (Isaac Asimov: The Foundation trilogy)? Has the Mule arrived and are we forced into decades of extremism, fascism and suppressing of all Human values? Is it possible to change these strange winds?

While I am forcing to bent my speechlessness into uttering words: is it possible to wander another road? Know where to go if the road is split up? We have no map and no compass, what do we do then?

So while I am staring through my window to the outside world. See how people are passing by my window how they look and walk. The sun is shining and birds are flying past. What a wonderful world; sung and played by Louis Armstrong, still gives me goose buttons. It is a wonderful world! What has happened to our fellow humans?

The answer is blowing in the wind. If that wind won’t change we will be lost forever.

I am staying speechless behind and my staring eyes will see a lost world.

Lees meer >> | 423 keer bekeken

Tipping point

Tipping point has been reached when there is no way back to a stabilized moment. It is a point of no return. Now we have reached the end of an era, we cannot go back to the old way of living.

Most of us think we have built a civilization which is disappearing at this moment, but we never had a civilization of Man. We have just built a technological civilization with all the technical landscape which surrounds us in today’s society.

 We have reached a tipping point were now all the ice sheets on the poles are disappearing in a dangerous pace. Even the permafrost thaws. Our political systems are collapsing into dangerous fascistic movements while the people in those countries won’t see it happen; maybe they turn a blind eye.

The earth is warming. Massive amount of people are migrating because there is not enough water to grow crops. And because there is no food enough they cannot make a living out of it.

Tipping point is a moment when in a very short time there are big changes taking place. Societies are being shaken up and confused. When we have reached that tipping point, will we be able to transform our economy? In a way that everybody in that society can make a living? Give people a universal basic income, so that if they have no income they still can pay the rent, buy food and pay for the education of their children.

We have to create a society wherein the social and ecology compassion will be central. Do we think that every one of us has a choice? No, sometimes you will be forced to do things which you do not like, because the circumstances dictate it. Now that time has come! We are forced to make choices for the near future to survive as societies and still have a future for our children.

The tipping point or transition is near. Which way the ball is rolling, we just do not know, but we have to know it. And create a vision and policies for the short and long period of time, to control these transitions. The Mules (“Foundation Trilogy” by Isaac Asimov) must be stopped. They will destroy our planet, our economy, our societies and our dreams of the future. And can we also learn from the book “The Human Condition” by Hannah Arendt?

There is still hope in my heart. Hope that we are intelligent animals. The Homo Sapiens created all this technology, but forgot to create a Human. A Human who will be able to revive our lost Paradise. We do live in a Paradise, but somewhere we have lost sight of the beauty of our own planet. Lost sight how we can live as a Human.

Do not let us reach that tipping point ever!

Lees meer >> | 372 keer bekeken

Hope

“There is no hope that we’ll ever live in a rational, sensible, well-organized, kind, intelligent society” (John Cleese, The Telegraph)

That is indeed a depressing statement, but I will short follow this statement: yes seeing the situation in the world today and you read his statement, then yes the state of this world is indeed becoming a little bit dangerous.

I said a little bit. I mean from the almost eight billion people who are now living on our beautiful planet, there must be people with some rationale way of thinking. Who will have a kind of vision to see through the manipulations of their demagogues? Who are rising in their strange and dangerous way of creating the politics in their countries?

I will cling to hope. We as human beings have survived bad and said situations and lived through it. Sadly to say that fascism is rising very fast in a growing number of countries. Which are going back to the tribe and nationalism also? I hope, still, that there are people who are willing to keep this beautiful planet livable, sensible, well-organized, kind and intelligent. We are, or should be, the only intelligent species on this Earth.

We have to give our children a chance to live in a world in which they are the heirs of our society. We must give our children hope and keep the future bright for them. We can’t let it go. We are all responsible for this, on this moment the only livable, planet. We are responsible not letting this planet change into an unlivable trash belt, mentally and physically...

We can’t let it go. I do not want to tell my children: look, see around you, we as adults let it go to change in such an unlivable dystopian society. I do not want to explain to my children why we lost our intelligence and just changed into a bunch of animals running into a future abyss.

There will always be Hope, hope that we will use our intelligence and our ratio to overcome these terrible times, but we should start right now. Right on this moment we have to make the choice which will lead us into a better future of a:

Sensible,

Well-organized,

Kind and

Intelligent society.

We will have no CHOICE. There is no parallel Planet like Earth is where we can go to if you do not like this Planet!!!

Have a nice day everybody.

Lees meer >> | 355 keer bekeken

Wind of Change

As the wind of change is raging over our planet, we try to survive in our classical way of living.

Like an empty can who is pushed forwards by that wind and we will never know when it will be stopped and where.

Are we empty cans who are hoping that time is changing? We are no empty cans. We are intelligent animals and we must stop to behave like the empty can!

We must scan our horizons of possibilities to survive these difficult times. Luke Rendell a biological scientist spoke about our cosmic loneliness on this planet.

Humans are a resulting force in the ecological and evolutional context. We can’t behave differently in the shifting climate of this time and also, we have shown are own limitations in the still raging pandemic.

We are not conscious of that cosmic loneliness. If that should be the case maybe we will behave differently in these apocalyptic times. Then we have to stop moving into a dystopian society. That wind of change should change our thoughts and move us into another direction.

Paradise Lost (John Milton) contains classic Christian themes. There were Adam and Eve and the snake. That was a simple way of telling us that we must not listen to bad advice.

How should we in these times bring our self the realization that our cosmic loneliness brings us the power to free our self from these dystopian developments? Do we have the power to develop a vision wherein we will reorder our future? We must reorder our future in such a way that we can reshape those developments?

That there will be emerging a new hope for the poor and the under privileged and injustice will become justice. Every man from every race gets the same chances. Politics will be reformed into a real social-democracy.

Some where there must be people who are thinking in the same way too. We must not lose our paradise which has been given to us during our evolutionary developments.

Then suddenly somewhere there is an alarm ringing. I becoming awake and hear outside my room a strong wind blowing. Sadly, I become aware of my dream.

I sigh. A new day starts with new hope and maybe new dreams. I walk to the bathroom.

Have a nice day everybody.

Lees meer >> | 434 keer bekeken