Tijdens een wandeling door een stil gebied, liet ik mijn blik gaan over het mij omringende landschap. Daar ontdekte ik, kijkend naar de felle blauwe lucht, een heuvel met daar bovenop een kale boom. Een eenzame boom op de top van een heuvel. Ik staarde er een tijdje naar. Wat mij trof was de eenzaamheid van die alleenstaande boom. Het verwonderde mij dat, terwijl ik aan het staren was, er langzaam een figuur van een mens verscheen. Ook die mens stond daar eenzaam en verlaten naast die boom.

Twee eenzame wezens, ooit gevormd op deze planeet. De boom die probeert te overleven en de eenzame mens bescherming te bieden. De eenzame mens die de boom wil gebruiken voor zijn eigen behoefte: hout voor vuur, hout om te bouwen, hout om te gebruiken in gereedschappen. Een merkwaardige tegenstelling tussen twee natuurwezens, gecreëerd tijdens de natuurlijke evolutie op deze planeet.

Een tegenstelling met een merkwaardig einde: de boom die bescherming biedt wordt gebruikt, de mens die de boom gebruikt veroorzaakt zijn eigen einde.

De boom op de heuvel zou een baken van overdenking kunnen zijn. Gedachten die gaan over hoe wij als mens deze planeet (mis-)gebruiken. Gedachten over de functie van het leven op deze planeet en dat de evolutie van het leven een diersoort heeft laten ontstaan in de vorm van een menssoort.

Gedachten over de verwarring van de mens in zijn rol, die hij in zijn korte leven zou moeten spelen in de toekomst van deze planeet. Verwarring over de chaos die hij veroorzaakt. Verwarring over machtsmisbruik en het doelbewust, of onbewust, de ecologie waarvan hij deel uitmaakt, ten gronde richt.

De eenzaamheid wordt nog versterkt doordat deze planeet waarop wij leven, als deel van ons zonnestelsel, uniek is in zijn soort. Al het gezoek naar een nieuwe aarde heeft nog steeds niets opgeleverd. En al zouden wij iets vinden, dan zou die aarde onbereikbaar zijn met de huidige en toekomstige technologie om ruimtereizen te maken over zulke enorme afstanden. De mens is gebonden aan het lot van deze planeet. Een lot met een onzeker einde.

 Ons idee van reizen naar andere planeten in ons zonnestelsel versterkt alleen maar het gevoel hoe eenzaam wij zijn in dit heelal. Grote en machtige landen die los van elkaar naar Mars reizen met een op afstand bestuurbare robot.

Dat is niet gedaan ten goede van de mens, maar voor het uitbreiden en consolideren van macht, los van wetenschappelijk onderzoek.

Zoekend naar een nieuwe machtsbasis, met als enig doel het vinden van grondstoffen. En ook om op die bijna onbereikbare planeten een nieuwe chaos te creëren van menselijke domheid. Elkaar de macht te betwisten over welk deel van hen is waarop zij als eerste geland zijn. Herhaling van ons eeuwige gerotzooi.

De eenzame boom op de heuvel ziet dat alles aan en probeert de eenzame mens die naast hem staat te beschermen.

Ik ruk mij los van mijn gestaar en gedroom en vervolg mijn weg terwijl mijn gedachten over het voorgaande door mijn hoofd dwarrelen. Een van die dwarrelingen is: hoe dichter ik kom bij het einde van mijn leven hoe vager mijn hoop wordt dat wij als mens uiteindelijk de goede dingen zullen kiezen. Ik voel mij als een kind in een grote snoepwinkel, maar die geen geld heeft om ook maar iets te kunnen kopen.

Geen angst voor de dingen die zullen komen, maar de knagende twijfel of het ooit nog goed zal komen met de mens en met deze planeet.

Verder lopend verdwijnt de eenzame boom op de heuvel langzaam uit mijn gezichtsveld. De mens die daarnaast stond was al verdwenen.

Zal die eenzame boom op de heuvel uiteindelijk ons overleven?

Amsterdam, 29 mei 2021.

Mark Pol.