De Vooravond
Zit voor mijn ezel en kijk kritisch naar mijn nieuwe werk. Deze keer niet op canvas, maar op dik papier. Ik heb het werk opgezet met houtskool. Daarna ingekleurd met mijn paletmes. Een nieuwe serie werken aan de vooravond van een nieuwe benadering.
Heb daarmee een voorstel gedaan aan mijn vaste galerie. Zij willen eerst de uitwerkingen daarvan zien. Dan gaan zij al of niet akkoord met de nieuw te plannen expositie van mijn werk.
Ik ga eerst een serie van drie ontwerpen en uitwerken. Met dat resultaat ga ik terug naar de galerie.
Aan de vooravond van deze nieuwe stap, komen toch herinneringen naar boven. Herinneringen over de eerste schreden naar het zoeken van een betrouwbare galerie, die met mij zaken zou willen doen. Herinner mij de vele afwijzingen en de soms botte reacties. Om dan uiteindelijk iemand te vinden. Dat voelt toch als een overwinning en ook een erkenning.
Daarna zo snel mogelijk mijn oeuvre uitbreiden, zodat de galeriehouder een goede selectie kan maken. Met een thema waardoor de kunstgevoelige klanten geïnteresseerd zullen raken.
De opbouw, uitwerking en afwerking van de werken. Het urenlange ijsberen in mijn atelier. De slapeloze uren. Het opstaan bij dag en dauw om een inval te gaan uitwerken in een schets. Stapels schetsboeken vol met ontwerpen, die het niet hebben gehaald.
In slaap vallen voor de ezel. Met een verstijfde nek halverwege de ochtend wakker worden. De investeringen in het materiaal. Dan de vooravond van de werkelijke expositie.
Alles gereed. De selectie, inrichting en promotie. Dan de nagelbijtende opening. De eerste dag is cruciaal. Dan moet de verkoop gaan lopen, anders gaan alle investeringen in rook op. Tijdens de vooravond: weer ijsberen, geen slaap. Opening! Volle galerie. Verkoop gaat lopen. Galeriehouder lacht. Ik lach met mijn te korte nagels en wallen onder mijn ogen. Tweede dag loopt ook.
Eindelijk kan ik slapen.
Sinds die tijd hebben wij een goede en zakelijke vriendschap opgebouwd. Dat alles werkt geruststellend.
De vooravond waar hoop en twijfel elkaar kruisen. Dat is net als het leven. Elke dag is een verrassing en ook een cadeau. In een wereld die continue aan het veranderen is. Een wereld waarin je meereist in de stroom van de geschiedenis. Een geschiedenis die jou overkomt.
Uiteindelijk stuurt het lot jouw leven. Een leven waarin het lot jou gunstig of ongunstig kan zijn. En soms zul je het lot een handje moeten helpen.
Mijn tweede ontwerp en uitwerking daarvan is bijna klaar. Start straks met deel drie.
Mijn melancholisch gevoel krijgt weer de overhand en drijft mijn blik weer naar mijn atelierraam. Die momenten zijn voor mij belangrijk om mijn overpeinzingen te ordenen.
Het kunstenaarschap is als een tennisser die alleen singles speelt. Hij moet altijd een sterk morele en geestelijke conditie hebben. Je staat er altijd alleen voor. Hij/ zij zal nooit kunnen opgeven.
Ik zit met licht aan in mijn atelier naar mijn werk te kijken. Morgen bij daglicht nogmaals bekijken. Doe het licht uit en sluit de deur achter mij.
Mijn tuintje is nu donker en de straat verlaten.
Het koude licht van de lantaarnpalen doen mij even huiveren. Sluit alles af. Ruim de keuken op en val in mijn stoel met een boek. Probeer te lezen. Mijn gedachten dwalen af.
Zit plots in een wereld, waarin alles zich steeds herhaalt, zoals in de film “Groundhog day” met Bill Murray als de humeurige Phil Connors.
Wordt wakker door de het geluid van mijn vallende boek. Loop verdwaasd met de droom nog in mijn hoofd naar mijn bed.
Val in een droomloze slaap.