Herfst
Verkleurde bladeren zweven langs mijn atelierraam naar beneden. Langzaam sluipt de herfst naderbij. De grond van mijn kleine tuintje wordt bedekt met een palet van fantastische kleuren. Zoals alleen de herfst dat kan schilderen.
De wereld op het Noordelijke halfrond wordt met lange kwaststreken omgetoverd in een uitgeklapte kleurenwaaier met schitterende kleuren.
Om volledig van het kleurenspel te genieten zou ik in een bos moeten gaan lopen. In Amsterdam is er het Amsterdamse bos. De aanleg daarvan startte in de dertiger jaren van de vorige eeuw, als werkverschaffing project.
De herfstwind zet de storm alvast klaar, om alle bladeren van de bomen los te gaan rukken. Het leven begint zich al terug te trekken. De luchten veranderen van zachtblauw in somber grijs. De wolken worden opgejaagd en clusteren tot dreigende donkere massa’s.
Ik sta met een langzaam opdrogende kwast in mijn hand nog steeds door het atelierraam te staren. Gelukkig kan ik mijn kwast nog redden. Door het steeds veranderende licht in mijn atelier moet ik steeds meer kunstlicht gaan gebruiken. Dat verstoort mijn kleurbeleving. Voor een kunstenaar geeft de herfst altijd problemen met de kleuren op het canvas.
Toch wordt een kunstenaar ook vaak geïnspireerd door de herfst. De kunst die dan gecreëerd wordt, wordt de poëzie van het herfstseizoen genoemd. Een melancholische kunstenaar zoals ik word toch door de herfst beïnvloed.
Loop mijn tuintje in en ga de zich opstapelende bladeren bij elkaar vegen en gooi die in de afvalcontainer. Spinnen hebben nu overal al hun web geweven. Mijn buurvrouw heeft zich net zoals de zomer, teruggetrokken. De zijkanten van de straat waaien vol met bladeren. Toch een mooi gezicht, maar niet voor de mensen die dat allemaal straks moeten gaan ruimen.
Zelfs al paddenstoelen in mijn tuintje. Ontzettend mooi.
In de straat is de zomerse sfeer al aan het verdwijnen. Veranderingen hangen in de lucht. De balkons zijn leeg gehaald. Zelfs de geluiden van de vogels zijn veranderd. De ochtend zwoelheid verandert geleidelijk in een beklemmende klamme kilte.
Dood en herfst liggen vaak in elkaars verlengde. De natuur vervalt dan in een kille doodse stilte, die stilte en doodsheid heeft op mensen vaak een depressieve invloed. Als voorbode van de winter, zit in de herfst al de belofte voor nieuw leven, dat in de lente weer ontluikt.
Herfst is ook niet mijn favoriete seizoen, maar ik kan de reis van de aarde om de zon niet stoppen. Dan zou de natuur volledig ontregeld worden.
Herfst is al eeuwen een onuitputtelijke inspiratiebron voor dichters. In de moderne literatuur is herfst vooral een symbool voor verval en vergankelijkheid. In de Romeinse literatuur is een hoofdpersonage in verhalen over de herfst vaak de God Vertumnus, die de boomgaarden beschermde en voor een rijke oogst van vruchten zorgde.
Eigenlijk zou ik net als de trekvogels willen wegtrekken naar warmere gebieden. Zelfs in Griekenland wordt het nu kouder.
Ik ga toch nog even in mijn tuintje zitten om de veranderende lucht op te snuiven. Voelen hoe moeder natuur de herfst een zetje geeft. Geniet van de wolkenpartijen die zich boven Amsterdam aftekenen. Schiphol houdt even haar adem in. Mensen die langs mijn tuintje schuifelen, kijken schichtig naar de wolken. Er wordt regen verwacht, maar het is nog niet zo ver.
Hmm toch regen. Vlug naar binnen. Even atelier opruimen. Morgen verder. Maak mijn sporttas klaar om te gaan sporten. Een uurtje de stramheid bestrijden. Het is gelukkig niet zo druk.
Thuisgekomen stort ik neer op de bank en kijk mijn favoriete film.
De herfst kijkt mee.