DE MOMPELENDE ZEE
De zon duikt net achter de huizen van de stad, die grenst aan de baai. De baai waarover ik staar, was vroeger een van de havens uit de tijd dat de Venetianen nog heersten over de gebieden rond de Middellandse zee. Het rust gevende geklotst van de mompelende zee tegen de randen van de baai geeft een bepaalde rust aan de rand van de rumoerige stad. Wandelaars die langs de baai schuifelen, zijn in deze tijd van de dag op zoek naar een goed restaurant.
Terwijl de zon afscheid neemt van deze kant van de aarde en de duisternis de zwak verlichte baai omarmt, verandert de sfeer van de stad. De in zichzelf mompelende zee gaat ondanks die veranderde sfeer, gewoon door met het vertellen van haar verhaal.
Driekwart van deze planeet is bedekt met water. Reusachtige watervlakten waarover wij nog maar weinig weten. Onder de oppervlakten daarvan schuilen geheimen, die nog lang niet zijn ontrafeld.
Wij mensen wonen in steeds groter wordende steden, straks mega-steden. Steden die steeds meer de ecologische ruimte opeisen. Wij eisen steeds ruimte op van de zee en de zee die steeds weer haar ruimte terugeist.
Als een kat die met haar nagels alleen de oppervlakte kan bewerken, zo raken wij slechts de oppervlakte van de zee aan. De schitterende schoonheid van haar zijn, valt buiten ons voorstellingsvermogen. De zee vertelt ons in haar eigen taal over haar verleden, heden en toekomst. Wij verstaan die taal niet, maar kunnen die taal ook niet benoemen. Wij verstaan ook de taal niet van de ons omringende natuur. Ook die taal kunnen wij niet benoemen.
De zee mompelt onverstoorbaar verder. Ik luister, maar ik begrijp haar niet. De golven rollen voort met haar eeuwige ruis. Welk een uniek genot is het om te luisteren naar een taal waarvan ik de syntax en semantiek niet kan plaatsen. Het genot zit hem misschien in toon en de intonatie en de ritmische samenhang van de klanken die zij voortbrengt. Het mompelen van de zee kan soms plotseling overgaan in een opstandig gebrul. Het samenspel van wind en water is dan zeer indrukwekkend.
De kracht en de energie die daardoor vrijkomt is onvoorstelbaar. Die kan in extreme situaties vernietigend zijn voor de (mega) steden die grenzen aan de zee. Een tsunami, veroorzaakt door een krachtige zeebeving, kan grote delen van de stad verwoesten. Ook beïnvloedt de zee door haar enorme warmtecapaciteit het weer van soms hele continenten. En de zee blijft haar verhaal mompelen in de hoop ons te kunnen overtuigen.
Starend over de baai die nu in duisternis is gehuld, zie ik langzaam sterren verschijnen waarvan het zwakke schijnsel wordt verdrongen door de opkomende maan. De maan, die met haar licht de oppervlakte van de mompelende zee verandert in een kleed bedekt met diamanten. De magische schittering daarvan doet mijn blik verstarren.
De mompelende zee met haar taal, die al miljarden jaren oud is. Waarvan de wijsheid ons nog steeds ontgaat. Zij heeft landmassa’s zien verschuiven naar losse continenten. Zij heeft de oppervlakte van de aarde zien veranderen. IJsmassa’s zien komen en gaan. Het leven in haar en buiten haar zien veranderen van de ene wonderlijke levensvorm in de andere. En toch zijn wij in staat die miljarden jaren van evolutie te verwoesten.
De mompelende zee kan ik nu pas begrijpen, haar taal is een gemompel vol droefheid en ergernis. Een mompelende waarschuwing dat wij als mens bezig zijn de uiteindelijke bron van al het leven, de zee, te verwoesten. Door onder andere vervuiling, overbevissing en het delven van grondstoffen van de bodem van de zee. Ook door de kortzichtigheid van de mens en zijn jacht op geldelijk gewin zal uiteindelijk alles wat deze aarde heeft voortgebracht en er in evenwicht mee was, vernietigd worden.
Ik staar sprakeloos over de eindeloos lijkende oppervlakte van de zee, die mij tracht haar verhaal te vertellen. Het gemompel van de zee gaat over in een eeuwige ruis van rollende golven en bruisende branding.
Mijn beperkte begrip verstard. De realiteit van het nu dwingt mij om te genieten van het uitzicht en de tijd zegt mij dat ik moet doorgaan. Ik keer mij om en loop naar de rand van de baai om mij te mengen tussen het geschuifel.