Mark Pol

Terwijl mijn leven voorbijglijdt en andere levens voorbijglijden aan die van mij, probeer ik mij voor te stellen hoe alles zou zijn zoals het niet was.

In andere delen van de wereld spelen zich zaken af die ik niet in mijn eigen leven zou willen plaatsen. Synchroon leven met het leven van die ander is slechts een gedachtemodel. Bijna onvoorstelbaar hoe zo iets zou kunnen zijn zonder je eigen leven te moeten laten ontregelen. Hoe moeten wij ons asynchroon leven voorstellen? Terwijl ik zelf rustig achter mijn computer bezig ben gebeuren er op deze aarde allerlei zaken waarop ik geen invloed kan laten gelden. Ik kan daar niets aandoen en ook niets meedoen.

In mijn gedachtemodel wil ik inspringen voor onrechtvaardigheid, voor armoede, voor oorlogen en honger. Inspringen in politiek gekonkel, allen die schuldig zijn daaraan in de openbaarheid brengen. Dat is onmogelijk dat is ondenkbaar. In de synchrone wereld zou dat allemaal kunnen en mogelijk zijn. In de asynchrone is dat onmogelijk. Wie zou ik dan zijn om daarover te kunnen oordelen. Oordelen over wat rechtvaardig en wat onrechtvaardig is. Als kunstenaar voel ik mij betrokken, maar ook onmachtig. Als ik die macht zou hebben, zou ik die dan ook gaan misbruiken. Zal ik ook gaan manipuleren om mijn macht te behouden en daarmee onrecht aan te doen, armoede creëren en oorlogen starten?

Als kunstenaar ben ik hooguit in staat om die zaken te verbeelden op een manier die aanspreekt en hopelijk mensen aan het denken te zetten. De volgende vraag is natuurlijk kunnen wij eigenlijk denken. Blijft ons denken hangen in ons eigen asynchroon leven? Kunnen wij ons denken synchroon krijgen met die van de onze medemens. Zonder daar een oordeel over te geven. Zijn wij eigenlijk wel in staat om die voornoemde zaken zoals onrechtvaardigheid, armoede, honger en oorlog te voorkomen? Wij zijn gedwongen asynchroon te (over) leven.

Onze maatschappelijk- en sociaallandschap tonen niet alleen grote verschillen met die van onze medemens ergens anders op deze aarde, maar ook hoe wij dat landschap beleven en daarin ons asynchroon leven trachten te leven.

Een kunstenaar is opgesloten in dat landschap, gevangen in zijn eigen asynchroon leven ten opzichte van die andere mens.

Aan een kant is het goed dat wij asynchroon leven aan de ander kant zullen de verschillen blijven bestaan en misschien zelfs alleen maar groter worden. Zo zal het ons ook vergaan met de huidige problemen. Wij zien dat de modellen (welk model dan ook) niet kloppen en gemanipuleerd worden. Wij zullen er niet of nauwelijks de vinger er achter krijgen. Misschien moeten wij toch gaan synchroniseren met de rest van de wereld?

Hebben wij als kunstenaar daarin een rol of zijn wij slechts waarnemers aan de rand van het speelveld?

Wij zijn slechts een stille stem in het culturele landschap dat ons omringt als een dwangbuis. Kunnen/moeten wij als kunstenaar onze grenzen verleggen? Welke kansen zijn daar of moeten wij die kansen zelf creëren? Ook ik als asynchroon mens kan mij daar geen voorstelling van maken. Eigenlijk zou ik blij moeten zijn met mijn armzalig asynchroon leven. Blij moeten zijn dat ik opgesloten ben in een ‘veilig’ cultureel landschap waar alles al is geploegd en gezaaid. Wij kunnen niet zien wat daarin uiteindelijk opgroeit en dat ons alleen nog verder in een asynchroon leven zal gaan duwen.

Deze asynchrone kunstenaar groet u allen en wenst u nog een lang asynchroon leven toe!