Pale blue spot ...
... ik las een artikel over een satelliet die langzaam ons zonnestelsel verlaat. Hij kan ook terug kijken naar de aarde en zie een nauwelijks zichtbaar bleek blauw puntje ergens in het heelal is dan zichtbaar. Wij weten dat dat moeder aarde is. Buiten ons zonnestelsel en uit eindelijk aan de rand van ons melkwegstelsel, waarin wij met zon (ster) en al door zwerven is er niets, maar dan ook niets meer van te zien. Wij eenzaam en totaal onvindbaar in die enorme zee van zonnen (sterren).
Als kunstenaar wordt ik wel eens bevangen door een geweldig gevoel van de eenzaamheid van de mens. Die mogelijk als enige diersoort het bewustzijn heeft van zijn bestaan en de grenzen daarvan. Ik wil daar niet over nadenken, maar toch wordt ik daarmee geconfronteerd als wij, de mens, het weer eens te bont maken op deze planeet. In het artikel van Carl Sagen (NASA / JPL) refereert hij dan ook aan het feit dat door dit terugkijken wij met onze neus op het feit worden gedrukt dat wij en wij alleen verantwoordelijk zijn hoe wij met elkaar omgaan op deze "pale blue dot". Ook dat wij met deze aarde zuinig om moeten gaan. Deze "pale blue dot" is het enige thuis wat wij ooit zullen kennen.
Hoe waar is dat ook voor de kunstenaar die afhangt van zijn creatieve drijfveer, van zijn fantasie en voorstellingsvermogen. Dat alles om dingen te kunnen creeeren. Dingen die mensen mogeljk zullen verbazen, mogelijk tot andere gedachten kunnen brengen. Mogelijk is dat Utopia. Misschien moeten wij eerst Utopia voorstellen om uiteindelijk te kunnen afdalen naar een meer reeele voorstelling van zaken. Zaken die wel uitvoerbaar zijn en ten goede van ons zelf komen. Minder gedreven door eigenbelang, minder gedreven door macht en eerzucht.
Het is de verantwoordelijkheid van onszelf, maar ook vanuit de rol die de kunstenaar zich heeft toebedeeld. Of mogelijk denkt dat hij die heeft toebedeeld gekregen. Veel zaken die mensen zeggen of mogelijk heel goede ideeen gaan ten onder in de ruis van alledag. Gaan tenonder door niet naar elkaar te luisteren. Gedachten en visies blijven daardoor vaak onuitgesproken. Als zij worden uitgesproken haalt men smalend de schouders op.
Als kunstenaar heb ik met stijgende verbazing moeten zien hoe Nederland zich langzaam in een fuik werkt. Een land waar demagogie de top is en waar de meesten van ons apatisch achteraan lopen. Men heeft zich vast gewerkt in de eigen gecreerde modder.
Daaraan kan zelf een kunstenaar niets meer aan doen. Zal hij moeten terugkeren op zijn filosofische schreden. Gewoon weer naar het canvas en het tekenpapier en hoofdschuddend zijn eigen fantasien en voorstellingen weergeven. Tja een kunstenaar behoort tot de eenvoudigen van geest...
De lezer zij gegroet...