Leegte
In mijn keuken, naar buiten kijkend in mijn tuintje, voelde ik opeens een enorme leegte in mij opkomen. De wereld schuift zachtjes langs mee heen. Ik begrijp die wereld steeds minder. Ik kan de wereld niet meer volgen. Met elk voorval dat mij bereikt via het nieuws en ander media, wordt die leegte in mij groter. Ik kijk met onbegrip naar landen zoals Polen, Hongarije, Italië, Duitsland, China en de USA waar de dictatoriale structuren weer de kop op steken. Waarin populisten het volk het paradijs beloven. Misschien vergeet ik nog een paar landen.
Het is nu bijna 79 jaar geleden dat de WWII teneinde kwam. Gedurende die afgelopen tijd zijn er organisaties opgetuigd, die een herhaling daarvan zouden moeten voorkomen. Dat alles wordt nu ondermijnd. De oude fouten van de periode van voor WWII worden nu keurig herhaald en gekopieerd. Het broeiende racisme en antisemitisme raakt weer in brand.
Heeft jaren onder de oppervlakte kunnen door etteren. Wij hebben daarvan niets maar dan ook niets geleerd. Dictaturen vallen andere landen binnen om hun macht te consolideren. In de huidige chaos is het bijna ideaal om de macht te grijpen. Het populisme viert weer hoogtij. Halve bevolkingen hollen daar blindelings achteraan, zonder enige zelfreflectie.
Wij zijn de slechtste leerlingen van het dierenrijk. Mijn leegte is bijna niet meer op te vullen. Ik kijk radeloos naar buiten. Mijn atelier is onaangeroerd. Mijn handen houden nog steeds het koffiekopje vast. De koffie daarin is koud geworden. De wereld is een hopeloze samenhang van machtsstrijd en eindeloos gemanipuleer met enorme geldbedragen. De voeten van de wereldleiders zijn hun contact met de aardbodem kwijtgeraakt.
Door de leegte verlies ik mijn gevoel. Mijn gevoel is verloren geraakt. Ik word heen en weer geworpen tussen woede en angst. Ik zou willen schreeuwen in de oren van die dictators en politieke manipulators: “Denk aan de mens op deze wereld, denk aan de dieren, denk aan de schoonheid en de eenzaamheid van deze planeet!”. Het zal schreeuwen zijn tegen dovemans oren. Zij zijn onbereikbaar voor deze kreten van machteloosheid, die zij slechts zien als een zwakte bod.
Europa wil niet worden geconfronteerd met de werkelijkheid van oorlogen en dreigende verdeeldheid van de EU. De leegheid van de werkelijkheid is soms schokkend om die te ervaren als kunstenaar. Een kunstenaar groeit in de dynamiek van een hem omringende cultuur. Een kunstenaar verstard in al die dreigende en manipulerende idioten. Zelfs het land waarin ik leef dreigt met grote stappen te verrechtsen. De formatie van de gekozen leden dreigt weer eens te verzanden.
De mens is als een schip op de oceaan: zonder kompas en met een kapot roer. Wij zijn onze idealen kwijt. Wij offeren onze idealen op aan de holle roep van populisten, die de macht grijpen over de rug van minderheden. Minderheden die beschuldigd worden van de problemen waarin een land verkeert.
De leegte waarin ik mij beweeg dreigt een vacuüm te worden. Waarin ik nauwelijks kan ademen. Ik gooi de koude koffie weg. Mijn zin in koffie is verdwenen door al de voorgaande gedachten. Mijn hoop wordt in die leegte langzaam weggezogen. Mijn hoop zakt weg in het moeras van ellende op deze aardbol.
Ik probeer mijn schetsboek op te pakken, maar mijn handen willen niet. Loop weer terug naar de keuken. Begin daarna door mijn appartementje te ijsberen. Toch maar weer koffie maken. De warmte daarvan doet de leegte in mij langzaam wegsmelten.
Met mijn nieuwe werk, wil ik weer meedoen in Rome. Draai mijn ezel om zodat ik het bij daglicht, dat door mijn atelierraam valt, kan bestuderen. Deze keer niet op canvas, maar op papier.
Het regent buiten, voor de zoveelste keer. Het wordt weer een kletsnatte winter. Na wat gegeten te hebben, vertrek ik naar mijn favoriete café.
Ik laat de leegte achter in de leegte van mijn appartementje.