Een liefdevolle dag
Kunst is emotie. Emotie die door de kunstenaar is geïnitieerd, zonder dat hij of zij zich daarvan bewust is. Kleuren hebben een liefdevolle relatie met de mens an sich. Zittend voor mijn ezel, wil ik dat het een liefdevolle dag zal worden.
Ik zie door mijn atelierraam dat de herfst probeert weg te sluipen, weg van de winter. De winter lacht naar haar. Nog even en haar verkleurde vingers zullen verstijven en zal de winter haar gretig naar zich toe willen trekken in een ijzingwekkende omhelzing.
Het moet een liefdevolle dag worden. De herfstwind fluistert koude klamme woorden in de oren van de winter. Hij lacht terwijl er sneeuwvlokken wegstuiven uit zijn mond. De natuur is langzaam aan het verstarren en probeert de winter van zich af te houden.
De herfst heeft de bomen doen veranderen in bossen zwarte staken, die schijnbaar levenloos naar de sombere hemel wijzen. Het bladertapijt rondom de bomen ruist en schuifelt.
Op deze liefdevolle dag, waarin de twijfelende zonnestralen door de ochtendmist tracht te dringen, loop ik doelloos door mijn geliefde stad. De bomen daarin zijn veranderd in duistere dreigende wezens. De mensen als vluchtende schimmen daar tussendoor.
De verkleurde vingers van de Herfst raken mij aan. Ik wil niet dat haar vingers zullen verstijven. Tracht haar vingers in mijn handen te verwarmen. Haar vingers glijden weg uit mijn handen. Het lukt de Winter nog niet om haar te omhelzen.
Op deze dag, dat mijn gedachten verkild in de lucht zijn blijven hangen, probeer ik mijzelf weer terug te vinden, maar mijn hoofd is leeg. Ik ben een van de schimmen in de koude ochtendmist. Mijn verkilde gedachten versterken mijn eenzaamheid. Mijn ezel en canvas heb ik voor dood achtergelaten. De stad is een mistig monster geworden waarin ik tracht mijn weg te vinden.
De mist vormt druppels op mijn wimpers. Deze dag zou liefdevol moeten zijn, maar ik kan haar nog steeds niet vinden. De magie van deze dag zou mij moeten meenemen naar nieuwe inspiratie. De beelden, die ik zou moeten zien, raken verloren in de kille mist. Mijn verkilde gedachten willen nog steeds niet ontdooien.
Op een straathoek blijf ik even stilstaan. Ondanks de mist raast het verkeer langs mij heen. Het lawaai daarvan geeft mij een afgestompt gevoel. Steek de straat over en kijk of ik mijn geliefde café kan vinden. Een stuk verderop zie ik haar ondanks de dichte mist. Ik vlucht naar binnen en wordt gevangen in haar warmte. De hete koffie doen eindelijk mijn gedachten ontdooien. De eenzaamheid wordt verdrongen door het geroezemoes van het café.
Starend door het deels beslagen raam, zie ik plots het gezicht van de herfst. Zij strekt haar gekleurde vingers naar mij uit. De koude tocht, van de even opengaande deur, verdrijft mij uit mijn kortdurende soezende slaap. De herfst is verdwenen.
Loop verkleumd mijn atelier in. Een liefdevolle dag is het niet geworden. De somberheid veroorzaakt door de mist heb ik overwonnen. Kan mijn schets nu volbrengen. Door het raam van mijn atelier zie ik dat de herfst mij een knipoog geeft.
Eindelijk kan ik het canvas weer tot leven brengen. Toch heeft deze dag mij uiteindelijk, weer liefdevol omhelst.